Ποίηση Γιάννη Τσίγκρα

Γιάννης Τσίγκρας

12 Σεπτεμβρίου στις 6:07 μ.μ. · Τροποποιήθηκε · 

ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΤΑΣ ΣΗΠΕΔΟΝΑΣ
Δεν θέλω βασίλεια και πολιτείες,Κύριε,
ούτε να καβαλήσω ασπίδα και βασιλίσκον.

Eγώ, μια ψυχή παίζω καθημερινά στα ζάρια
(τη δική μου),
και τη χάνω.

Θα΄θελα ένα δάκρυ μόνο, να το αφήσω στη χούφτα σου,
να γίνει ποταμός,ωκεάνειο κύμα,
να καθαρίσει "των παθών μου τας σηπεδόνας",
αλλά κι αυτό μου λείπει.

Η χάρη σου μονάχα
μπορεί να μου το δώσει.

Γιάννης Τσίγκρας

10 Σεπτεμβρίου στις 4:28 μ.μ. · Τροποποιήθηκε · 

ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Παράξενο,κάποιοι ισχυρίζονται, ότι οι φωτογραφίες
δεν μιλούν,προσωπικά κουβεντιάζω μαζί τους,
με εννοούν και τις καταλαβαίνω,ανακαλύπτω προθέσεις
κι ανασύρουν συνειρμούς,δε χρειάζεται παρά μια αισθαντική ματιά,
καθαροδευτεριάτικοι Χαραλάμπηδες που μετώκησαν στο Σείριο,
εύκαμπτες κόρες, παίρνουν,πλέον, χάπια για τα ...αθλητικά-τους
πόνους των αρθρώσεων-μια κουβέντα:"Αφού δε συμφωνούσατε
γιαγιά,εσύ βασιλική,εκείνος βενιζελικός,γιατί παντρεύτηκες τον παππού;",
ο παππούς μισογελάει κάτω απ'τα νυχτερινά γιασεμιά,πλάι στον Τόμη
το φωτογράφο(ποιος τράβηξε το κλείστρο;),γιαουρτάκια στο χέρι,πρέπει
να'χε πάρει τα σκονάκια του,στο μαγαζί του Μελαχρινού,γαμπρού
στην ανιψιά του Παπαδιαμάντη,κόρη του γραμματικού της Πορταριάς.

Γιάννης Τσίγκρας

7 Σεπτεμβρίου στις 10:10 π.μ. · Τροποποιήθηκε · 

ΑΓΑΠΩ ΤΟ ΑΝΕΠΙΣΤΡΕΠΤΟ
Έτσι συνήθισα να υποκλίνομαι
μπροστά στα λυπημένα ποιήματα,
όπως στους κλόουν και τις πωλήτριες
που ζυγίζουν μια φέτα ουρανό.
Έτσι συνήθισα να παίζω με το θάνατο το κρυφτό,
και οι άσπρες πόλεις που, από μακριά,μοιάζουν
να φορούν λιβρέα και ημίψηλο
γέμουν από αδέσποτα και ποντικοουρές.
Σας το'πα, αγαπώ το ανεπίστρεπτο
τους νυχτερινούς τοίχους με τα τριδάχτυλα
διδακτικά παραμύθια, στο φως των φαναριών.
Και τούτο το ποίημα,θα'λεγε κάτι,
αν δεν είχαν όλα ειπωθεί,ευθύγραμμα και ομοιόμορφα.

Υγ. Δεν το συνεχίζω, ψάξ' τε τον!