Πριν
δυο χρόνια συνάντησα έναν παλιό φοιτητή μου στο δρόμο. Μετά τα
χαμόγελα, τα πρώτα "τι κάνεις;" και τις συγκινημένες χαιρετούρες, τον
ρώτησα το δεύτερο "τι κάνεις;", το σωστό, αυτό που απαιτεί απάντηση. Ο
Γ. κόμπιασε ένα λεπτό και ξεστόμισε μια φράση που με κυνηγάει από τότε:
"Εχω γενέθλια σε τρείς μέρες και δεν έχω με ποιόν να τα γιορτάσω. Έχουν
φύγει όλοι έξω".
Αυτές τις μέρες γυρίσαν όλοι μέσα για δυο βδομάδες, για μια βδομάδα, για κάτι μέρες. Τους βλέπω έναν έναν να πίνουν καφέδες στον ήλιο (που βγήκε για πάρτη τους, για να τους υπογραμμίσει τι άφησαν πίσω ο ύπουλος, ο κατεργάρης)να μιλάν ακατάπαυστα (τι βρήκες εσύ, πως την πάλαιψα εγώ, τι θα γίνει τώρα), να ρουφάν την Αθήνα, τους φίλους, τα μπαρ, τα μπουζούκια, τα κλαρίνα, τις τυροκαφτερές, το παστίτσιο της νονάς τους- όλα τα κλισέ τα αγάπησαν ξαφνικά σαν συγγενή εξ αίματος.
Τους βλέπω και σκέφτομαι πως χρειαζόμαστε επειγόντως έναν νέο Καζαντζίδη να μιλήσει γι αυτή την ξενιτειά, έναν νέο Σολωμό να γράψει τον εθνικό ύμνο της σκοτεινής εποχής, να τον ακούνε στα δύσκολα και να ξαναβρουν κάποτε το δρόμο για το σπίτι.
Αυτές τις μέρες γυρίσαν όλοι μέσα για δυο βδομάδες, για μια βδομάδα, για κάτι μέρες. Τους βλέπω έναν έναν να πίνουν καφέδες στον ήλιο (που βγήκε για πάρτη τους, για να τους υπογραμμίσει τι άφησαν πίσω ο ύπουλος, ο κατεργάρης)να μιλάν ακατάπαυστα (τι βρήκες εσύ, πως την πάλαιψα εγώ, τι θα γίνει τώρα), να ρουφάν την Αθήνα, τους φίλους, τα μπαρ, τα μπουζούκια, τα κλαρίνα, τις τυροκαφτερές, το παστίτσιο της νονάς τους- όλα τα κλισέ τα αγάπησαν ξαφνικά σαν συγγενή εξ αίματος.
Τους βλέπω και σκέφτομαι πως χρειαζόμαστε επειγόντως έναν νέο Καζαντζίδη να μιλήσει γι αυτή την ξενιτειά, έναν νέο Σολωμό να γράψει τον εθνικό ύμνο της σκοτεινής εποχής, να τον ακούνε στα δύσκολα και να ξαναβρουν κάποτε το δρόμο για το σπίτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου