κοινοποίησε τη δημοσίευση τουThomas Kakadiaris.
Thomas Kakadiaris
Η ΑΡΓΩ, Η ΚΟΡΙΝΘΟΣ ΚΑΙ …Η ΑΡΚΟΥΔΑ.
Του Θωμά Κακαδιάρη
Όταν το 2008 η πεντηκόντορος «Αργώ», το προϊστορικό ναυπήγημα, απέπλεε από το λιμάνι του Βόλου για το πειραματικό της ταξίδι φαινόταν ότι η πόλη αυτή για πρώτη φορά στα τελευταία χρόνια θα απογείωνε την ψυχή της. Παρά την μιζέρια, τις αργοπορίες στη ναυπήγηση και τις γκρίνιες, η πόλη έμοιαζε έτοιμη να αποκτήσει μια νέα ταυτότητα μέσα από την επιτυχία του εγχειρήματος, μια ταυτότητα αντάξια της διαχρονικής της παρουσίας. Διστακτική, αμφίβολη και επιφυλακτική απέναντι στην περίπτωση να της αξίζει κάτι καλύτερο, η πόλη ευχήθηκε στους νέους Αργοναύτες της «καλή επιτυχία», χαιρετώντας συγκινημένη στους προβλήτες του λιμανιού. Λίγο η εντυπωσιακή κατασκευή του πλοίου που μετά από χιλιάδες χρόνια ναυπηγούνταν με τον ίδιο τρόπο όπως χτίζονταν τα πλοία τον 15ο αιώνα π.Χ., λίγο οι διθυραμβικές δηλώσεις τύπου «αναβιώνουμε το μύθο», λίγο η ελπίδα, κάτι φαινόταν να γίνεται και όντως έγινε!
Το πλήρωμα της Αργούς ταξίδεψε το καράβι κάτω από απίθανες συνθήκες . Οι φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν δεν δείχνουν ΤΙΠΟΤΑ σε σχέση με τις 40 ώρες βιντεοσκοπημένης δράσης που ΠΟΤΕ δεν είδε κανείς! Η κλειστή γέφυρα της Χαλκίδας, τα 6 Beaufort του Ευβοϊκού και τα 8 Beaufort της Αντίκυρας δεν πέρασαν ποτέ μπροστά από τα μάτια των Βολιωτών ή κανενός άλλου! Στο τέλος η Αργώ γύρισε από τη Γεωργία που ταξίδεψε το 2009 για να ξεχειμωνιάζει χωμένη κάτω από ένα θλιβερό υπόστεγο στην άκρη του λιμανιού και να πρυμνοδετείται η καψερή στο λιμάνι της πόλης τους καλοκαιρινούς μήνες, δίνοντας μια απόλυτα λάθος εικόνα σε ΟΛΟΥΣ! Όσοι γνωρίζουν από θάλασσα ποτέ δεν θα άφηναν μέρη της εξαρτίας ενός σκάφους να τρίβονται από το μπότζι του λιμανιού και όσοι γνωρίζουν από εκπαίδευση δεν θα έβαζαν μόνο 20 κουπιά σε μια λανθασμένη θέση, κάνοντας τα παιδικά μυαλά να αναρωτιούνται γιατί λέμε ότι η Αργώ είχε 50 κουπιά ενώ βλέπουν μόνο 20!
Μια φορά ακόμη, μόλις προχθές, η Αργώ ανασύρθηκε από το νερό και κάποιοι από μας ελπίζαμε ότι θα ήταν το τέλος της περιπέτειάς της, η οποία περιλαμβάνει και αλλοίωση των τεχνικών χαρακτηριστικών της με μετατροπές που σιγά-σιγά την κάνουν ένα ωραίο … καΐκι, πράγμα τελείως φυσικό, αφού οι ασχολούμενοι με τη συντήρησή της πλέον από αυτά γνωρίζουν και αυτά ..κάνουν! Φαίνεται πλέον καθαρά ότι η περιπέτειά της δεν θα έχει τελειωμό! Στη χώρα αυτή όταν γνωρίζεις Μυθολογία και Ιστορία η πρόβλεψη είναι εύκολη υπόθεση, δεν χρειάζεται το «κληρονομικό χάρισμα»!
Κάποιοι θα θυμούνται τη ποιητική προσέγγιση των «ειδημόνων»(*) που μιλούσαν για «αναβίωση του μύθου». Άθελα τους πρόβλεψαν τι θα ακολουθούσε! Ο μύθος της Αργοναυτικής Εκστρατείας δεν χρειάζεται αναβίωση διότι είναι ζωντανός και …παγκόσμιος. Δεν αναβιώνεις κάτι … ζωντανό! Όμως, εμείς στη πόλη αυτή αναβιώνουμε σταδιακά την κακοδαιμονία της φυλής μας, μετατρέποντας μια ακόμη υψηλή ευκαιρία ανάδειξης, σε μια συνηθισμένη ιστορία ελληνικής σχιζοφρένειας, η οποία σιγά-σιγά εξελίσσεται σε μια ιστορία τύπου «αρκούδας και αρκουδιάρη». Οι παλιότεροι θα θυμούνται τον αρκουδιάρη με το ντέφι και την αλυσοδεμένη αρκούδα να περιφέρονται. Την αγαπούσε την αρκούδα ο αρκουδιάρης, με τον τρόπο του βέβαια. Το περήφανο ζώο θλιβερό και ταπεινωμένο περιφέρονταν δίνοντας τα προς το ζην στον αρκουδιάρη δηλ. λίγες πενταροδεκάρες. Τίποτα αντάξιό της κι όμως τόσος ενθουσιασμός από τους ανυποψίαστους και τους πρόθυμους! (Αυτούς τους τελευταίους ποιος να τους νικήσει … αήττητοι!) Τα έχει πει χιλιάδες φορές καλύτερα από μένα ο Γ. Ρίτσος στη «Σονάτα του σεληνόφωτος».
«……………………………………………………………………………… Μα ποιος μπορεί να παίξει ως το τέλος αυτό το παιχνίδι;
Κ' η αρκούδα σηκώνεται πάλι και πορεύεται
υπακούοντας στο λουρί της, στους κρίκους της, στα δόντια της,
χαμογελώντας με τα σκισμένα χείλια της στις πενταροδεκάρες
που τις ρίχνουνε τα ωραία και ανυποψίαστα παιδιά
(ωραία ακριβώς γιατί είναι ανυποψίαστα)
και λέγοντας ευχαριστώ. Γιατί οι αρκούδες που γεράσανε
το μόνο που έμαθαν να λένε είναι: ευχαριστώ , ευχαριστώ.
Άφησε με να 'ρθω μαζί σου.»
Η Αργώ το χειμώνα στο υπόστεγο του λιμανιού παρατημένη, απειλητικά περιτριγυρισμένη από τις υπαίθριες ψησταριές (!), το καλοκαίρι να ξεραίνεται στο λιμάνι, τώρα με λαμπιόνια και φάτνες! (Μήπως να στολίζαμε και κανένα ….Κένταυρο;)
Στο καρναβάλι; Θα βγει και στο καρναβάλι; Γιατί όχι;
Αν δεν μπορούμε να μιλήσουμε για την ιστορία μας αξιοπρεπώς και να δώσουμε στο ναυπήγημα τη θέση του, ας χαρίσουμε την Αργώ στο Δήμο Κορίνθου . Το έχουμε ξανακάνει. Τη διώξαμε, μαζί με τον Ιάσονα! Θυμάστε; Ίσως να ΄χει καλύτερη τύχη εκεί, αφού τόσα χρόνια ένα αξιοπρεπές υπόστεγο στο λιμάνι δεν μπόρεσε να την φιλοξενήσει μαζί με την πολύτιμη «προίκα» της και μέχρι να τη δούμε σε έναν μουσειακό χώρο αντάξιό της.
Αντίδραση καμία, αντίσταση καμία!
Πώς να υπάρχει άλλωστε στο res public που ζούμε;
Του Θωμά Κακαδιάρη
Όταν το 2008 η πεντηκόντορος «Αργώ», το προϊστορικό ναυπήγημα, απέπλεε από το λιμάνι του Βόλου για το πειραματικό της ταξίδι φαινόταν ότι η πόλη αυτή για πρώτη φορά στα τελευταία χρόνια θα απογείωνε την ψυχή της. Παρά την μιζέρια, τις αργοπορίες στη ναυπήγηση και τις γκρίνιες, η πόλη έμοιαζε έτοιμη να αποκτήσει μια νέα ταυτότητα μέσα από την επιτυχία του εγχειρήματος, μια ταυτότητα αντάξια της διαχρονικής της παρουσίας. Διστακτική, αμφίβολη και επιφυλακτική απέναντι στην περίπτωση να της αξίζει κάτι καλύτερο, η πόλη ευχήθηκε στους νέους Αργοναύτες της «καλή επιτυχία», χαιρετώντας συγκινημένη στους προβλήτες του λιμανιού. Λίγο η εντυπωσιακή κατασκευή του πλοίου που μετά από χιλιάδες χρόνια ναυπηγούνταν με τον ίδιο τρόπο όπως χτίζονταν τα πλοία τον 15ο αιώνα π.Χ., λίγο οι διθυραμβικές δηλώσεις τύπου «αναβιώνουμε το μύθο», λίγο η ελπίδα, κάτι φαινόταν να γίνεται και όντως έγινε!
Το πλήρωμα της Αργούς ταξίδεψε το καράβι κάτω από απίθανες συνθήκες . Οι φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν δεν δείχνουν ΤΙΠΟΤΑ σε σχέση με τις 40 ώρες βιντεοσκοπημένης δράσης που ΠΟΤΕ δεν είδε κανείς! Η κλειστή γέφυρα της Χαλκίδας, τα 6 Beaufort του Ευβοϊκού και τα 8 Beaufort της Αντίκυρας δεν πέρασαν ποτέ μπροστά από τα μάτια των Βολιωτών ή κανενός άλλου! Στο τέλος η Αργώ γύρισε από τη Γεωργία που ταξίδεψε το 2009 για να ξεχειμωνιάζει χωμένη κάτω από ένα θλιβερό υπόστεγο στην άκρη του λιμανιού και να πρυμνοδετείται η καψερή στο λιμάνι της πόλης τους καλοκαιρινούς μήνες, δίνοντας μια απόλυτα λάθος εικόνα σε ΟΛΟΥΣ! Όσοι γνωρίζουν από θάλασσα ποτέ δεν θα άφηναν μέρη της εξαρτίας ενός σκάφους να τρίβονται από το μπότζι του λιμανιού και όσοι γνωρίζουν από εκπαίδευση δεν θα έβαζαν μόνο 20 κουπιά σε μια λανθασμένη θέση, κάνοντας τα παιδικά μυαλά να αναρωτιούνται γιατί λέμε ότι η Αργώ είχε 50 κουπιά ενώ βλέπουν μόνο 20!
Μια φορά ακόμη, μόλις προχθές, η Αργώ ανασύρθηκε από το νερό και κάποιοι από μας ελπίζαμε ότι θα ήταν το τέλος της περιπέτειάς της, η οποία περιλαμβάνει και αλλοίωση των τεχνικών χαρακτηριστικών της με μετατροπές που σιγά-σιγά την κάνουν ένα ωραίο … καΐκι, πράγμα τελείως φυσικό, αφού οι ασχολούμενοι με τη συντήρησή της πλέον από αυτά γνωρίζουν και αυτά ..κάνουν! Φαίνεται πλέον καθαρά ότι η περιπέτειά της δεν θα έχει τελειωμό! Στη χώρα αυτή όταν γνωρίζεις Μυθολογία και Ιστορία η πρόβλεψη είναι εύκολη υπόθεση, δεν χρειάζεται το «κληρονομικό χάρισμα»!
Κάποιοι θα θυμούνται τη ποιητική προσέγγιση των «ειδημόνων»(*) που μιλούσαν για «αναβίωση του μύθου». Άθελα τους πρόβλεψαν τι θα ακολουθούσε! Ο μύθος της Αργοναυτικής Εκστρατείας δεν χρειάζεται αναβίωση διότι είναι ζωντανός και …παγκόσμιος. Δεν αναβιώνεις κάτι … ζωντανό! Όμως, εμείς στη πόλη αυτή αναβιώνουμε σταδιακά την κακοδαιμονία της φυλής μας, μετατρέποντας μια ακόμη υψηλή ευκαιρία ανάδειξης, σε μια συνηθισμένη ιστορία ελληνικής σχιζοφρένειας, η οποία σιγά-σιγά εξελίσσεται σε μια ιστορία τύπου «αρκούδας και αρκουδιάρη». Οι παλιότεροι θα θυμούνται τον αρκουδιάρη με το ντέφι και την αλυσοδεμένη αρκούδα να περιφέρονται. Την αγαπούσε την αρκούδα ο αρκουδιάρης, με τον τρόπο του βέβαια. Το περήφανο ζώο θλιβερό και ταπεινωμένο περιφέρονταν δίνοντας τα προς το ζην στον αρκουδιάρη δηλ. λίγες πενταροδεκάρες. Τίποτα αντάξιό της κι όμως τόσος ενθουσιασμός από τους ανυποψίαστους και τους πρόθυμους! (Αυτούς τους τελευταίους ποιος να τους νικήσει … αήττητοι!) Τα έχει πει χιλιάδες φορές καλύτερα από μένα ο Γ. Ρίτσος στη «Σονάτα του σεληνόφωτος».
«……………………………………………………………………………… Μα ποιος μπορεί να παίξει ως το τέλος αυτό το παιχνίδι;
Κ' η αρκούδα σηκώνεται πάλι και πορεύεται
υπακούοντας στο λουρί της, στους κρίκους της, στα δόντια της,
χαμογελώντας με τα σκισμένα χείλια της στις πενταροδεκάρες
που τις ρίχνουνε τα ωραία και ανυποψίαστα παιδιά
(ωραία ακριβώς γιατί είναι ανυποψίαστα)
και λέγοντας ευχαριστώ. Γιατί οι αρκούδες που γεράσανε
το μόνο που έμαθαν να λένε είναι: ευχαριστώ , ευχαριστώ.
Άφησε με να 'ρθω μαζί σου.»
Η Αργώ το χειμώνα στο υπόστεγο του λιμανιού παρατημένη, απειλητικά περιτριγυρισμένη από τις υπαίθριες ψησταριές (!), το καλοκαίρι να ξεραίνεται στο λιμάνι, τώρα με λαμπιόνια και φάτνες! (Μήπως να στολίζαμε και κανένα ….Κένταυρο;)
Στο καρναβάλι; Θα βγει και στο καρναβάλι; Γιατί όχι;
Αν δεν μπορούμε να μιλήσουμε για την ιστορία μας αξιοπρεπώς και να δώσουμε στο ναυπήγημα τη θέση του, ας χαρίσουμε την Αργώ στο Δήμο Κορίνθου . Το έχουμε ξανακάνει. Τη διώξαμε, μαζί με τον Ιάσονα! Θυμάστε; Ίσως να ΄χει καλύτερη τύχη εκεί, αφού τόσα χρόνια ένα αξιοπρεπές υπόστεγο στο λιμάνι δεν μπόρεσε να την φιλοξενήσει μαζί με την πολύτιμη «προίκα» της και μέχρι να τη δούμε σε έναν μουσειακό χώρο αντάξιό της.
Αντίδραση καμία, αντίσταση καμία!
Πώς να υπάρχει άλλωστε στο res public που ζούμε;
(*) Ενίοτε η λέξη «ειδήμονες» πρέπει να γράφεται ως «οιδήμονες», παραπέμποντας ευθέως στο «οίδημα», σηματοδοτώντας τα αποτελέσματα των απόψεων τους που προκαλούν το … πρήξιμο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου