Λύσ σα ξαν! Λυσία υπέρ... (πάντων αγών)!

Χτες (ή χθες) κι αυτό!

Βλέπω (ή γλέπω) τον γιο μου, να έρχεται κατά πάνω μου, μ' ένα μάτσο χαρτιά...

"Τι είναι αυτά, γιε μου;"

"Τα βρήκα στα σκουπίδια, μάνα, ήταν πεντακάθαρα και σκέφτηκα μήπως εσύ, τα θέλεις!"

Δεν το πίστευα!

Ενώ με το στόμα έλεγα:
"Σού είπε κανένας, γιε μου, ότι δεν έχω πως να περάσω την ώρα μου; Όχι, για να ξέρω!"

Τα χέρια ξεφύλλιζαν τις χύμα φωτοτυπίες και τα μάτια διάβαζαν, συγχρόνως!

"Κάποιος μαθητής ή φοτητής, δε θα τα χρειάζεται πια... "

"Μα, δεν έχουν σημειώσεις!"

"Δεν πειράζει! Τις άφησαν για μένα!

Τι να πεις;

Είναι να σε θέλει κι ο Λυσίας!

Πήρε χαμπάρι κι αυτός, ότι είμαι αδιάβαστη!

Μα, Αν το σύμπαν συνωμοτεί στο να με σπρώξει να διαβάσω, θα πρέπει πρώτα να μού εξασφαλίσει δική μου γωνιά, όπως πρώτα! Έλεος, έχει πολύ κατσαρολικό η κουζίνα! Για όσο επιμένει το κινητό γραφείο μου, θα επιμένω κι εγώ να ακούω μουσική! Όλα μ' αυτήν, είναι πιο εύκολα!
(Το γράφω, μπας και το ... σύμπαν, με "ακούσει"!)

Όσο για την φωτογράφηση, το πάπλωμα ήταν κοντά, ο κήπος δεν έχει πια τριαντάφυλλα, μια χαρά!

Όπως λέει το άσμα: