Μοντέρνα γυναίκα
Η Κόνστανς υπήρξε δυναμική γυναίκα. Ιρλανδέζα στην καταγωγή, με εξασφαλισμένο σταθερό εισόδημα, σπούδασε λογοτεχνία και ζωγραφική, έμαθε ξένες γλώσσες και είχε την τύχη να ζήσει στο Λονδίνο της δεκαετίας του 1880. Την εποχή που ανθούσαν όλα τα νέα πράγματα στην Ευρώπη: μεταξύ άλλων, ο φεμινισμός και οι αγώνες για την ψήφο των γυναικών, που κατέκτησαν το δικαίωμα στην ιδιοκτησία μετά τον γάμο. Τότε άνθησε και ο αισθητισμός, το κίνημα που μιλούσε για τον θαυμασμό για καθετί ωραίο, στη φύση και στην τέχνη. Κυρίαρχος εκπρόσωπός του ο διάσημος μετέπειτα σύζυγός της. Μια γυναίκα μπορούσε να κινηθεί με άνεση στους καλλιτεχνικούς και λογοτεχνικούς κύκλους, να εκδώσει το έργο της, να εκθέσει τους πίνακές της, να γευματίσει μόνη σε κάποιο εστιατόριο.
Μαχητική φεμινίστρια, ζωγράφος, συγγραφέας παιδικών ιστοριών, έξυπνη, καλλιεργημένη, πρότυπο μοντέρνας γυναίκας, γρήγορα τράβηξε την προσοχή του ανερχόμενου συγγραφέα και ποιητή, που είχε ήδη τη φήμη του ηδονιστή και μποέμ δανδή, ενός γυναικοκατακτητή. Εκείνη, που κάποτε έγραφε στον αδελφό της Οτο πως ακόμη και αν δεν παντρευόταν ποτέ, εκεί, στο Λονδίνο, θα μπορούσε να κάνει κάτι αξιόλογο, κατακτήθηκε ολοκληρωτικά. Το ίδιο και ο Οσκαρ: η Κόνστανς ήταν το ιδανικό μισό ενός καλλιτεχνικού ζευγαριού και η βέρα σε σχήμα καρδιάς που της πρόσφερε ήταν σχεδιασμένη από τον ίδιο. Λίγο μετά τον γάμο τους, σε ταξίδι του στη Σκοτία, όπου πήγε μόνος, της έγραφε: «Ο άνεμος είναι γεμάτος από τη μουσική της φωνής σου, το σώμα και η ψυχή μου δεν μου ανήκουν πια, αλλά έχουν αναμιχθεί σε μια έξοχη έκσταση με τα δικά σου».
Ολα άλλαξαν γρήγορα. Μετά και τη δεύτερη -δύσκολη- εγκυμοσύνη της, ο Οσκαρ είχε ήδη εγκύψει σε νέες ηδονές. Ο έρωτας για την Κόνστανς είχε μετατραπεί σε «ένα περίεργο μείγμα θέρμης και αδιαφορίας», έλεγε σε έναν φίλο του. Αντικείμενο του ενδιαφέροντός του ήταν πλέον νεαροί δανδήδες, θαυμαστές και φερέλπιδες ποιητές, τους οποίους συχνά φιλοξενούσαν στο σπίτι τους. Κάπως έτσι τον πλησίασε και ο σερ Αλφρεντ «Μπόσι» Ντάγκλας, ο άνθρωπος που προκάλεσε την καταστροφή του, την καταδίκη του λόγω ομοφυλοφιλίας σε φυλάκιση και καταναγκαστικά έργα.
Η Κόνστανς που αρχικά, υπερήφανη για την επιτυχία του Οσκαρ και απασχολημένη με τους φεμινιστικούς αγώνες, εθελοτυφλούσε, καταρρακώνεται. Πληγωμένη, απογοητευμένη και με κατάθλιψη, στηρίζει οικονομικά τον άπελπι δικαστικό αγώνα. Στο τέλος, αλλάζει το επίθετό της σε Χόλαντ, εγκαταλείπει τα πάντα και φεύγει στο εξωτερικό. Πρέπει να προστατέψει τα παιδιά της από τον κοινωνικό διασυρμό. Εξακολουθεί να στέλνει χρήματα στον Οσκαρ, μαζεύει αποκόμματα από τον Τύπο που τον αφορούν, αλλά είναι ήδη άρρωστη: σταδιακά το σώμα της παραλύει, υποφέρει από πονοκεφάλους, πέφτει συχνά χωρίς προφανή αιτία και το σώμα της διατρέχουν αφόρητοι πόνοι που τη διαπερνούν σαν ηλεκτρικό ρεύμα.
Η διάγνωση είναι «νευραλγία» αποδιδόμενη σε πτώση από σκάλα –οι «κακές γλώσσες» μιλούν για σύφιλη που της μετέδωσε ο αμαρτωλός σύζυγός της. Πεθαίνει την άνοιξη του 1898 σε ηλικία 39 ετών, έπειτα από γυναικολογική επέμβαση. Ο διάσημος Ιταλός γιατρός που τη χειρούργησε ήταν οπαδός της επικρατούσας τότε άποψης πως το γυναικείο γενετικό σύστημα ήταν υπεύθυνο για νευρολογικές διαταραχές, όπως η τρέλα και η υστερία. Μόλις το 2000 αποκαλύφθηκε η πραγματική ασθένεια: σκλήρυνση κατά πλάκας. Χάρη στην προσπάθεια του εγγονού της Μέρλιν Χόλαντ να αποκατασταθεί συνολικά η αλήθεια για την Κόνστανς, για τον χαρακτήρα και τη ζωή της, μελετήθηκαν οι επιστολές της, όπου μεταξύ άλλων περιέγραφε επακριβώς τα συμπτώματά της.
Εχει η αλήθεια την αξία της. Κυρίως γιατί αυτή η γενναία γυναίκα κάηκε στη φλόγα του Οσκαρ σαν πεταλούδα θαμπωμένη από το φως.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου