Ήρθαν τα καράβια τα Ζαγοριανά
Όψεις και μνήμες της ναυτιλίας και του εμπορίου στο Ανατολικό Πήλιο (1600 - 1960)
ΚΕΡΑΜΙΔΙ (ΚΑΜΑΡΙ)
Π. ΜΙΤΖΕΛΑ
ΠΟΥΡΙ
ΖΑΓΟΡΑ (ΧΟΡΕΥΤΟ)
ΑΗ ΓΙΑΝΝΗΣ - ΝΤΑΜΟΥΧΑΡΗ
προφορικές μαρτυρίες, καταγραφές, εικαστικές αποτυπώσεις, φωτογραφίες και τεκμήρια
ΜΑΓΝΗΤΩΝ ΚΙΒΩΤΟΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΑΠΟΘΕΜΑΤΟΣ
ΒΟΛΟΣ 2015
******
Δικαίωμα;
Ίσως!
Ξεκίνησα να δακτυλογραφήσω όλα τα ονόματα...
Είδα ότι είναι πολλά, πάρα πολλά, δεν έχει νόημα!
Μιλάμε για μεγάλο ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟ!
ΠΑΝΑΞΙΟΙ, ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ!
Αυτό το βιβλίο ή το έχεις στα χέρια σου ή δεν το έχεις!
Κι αν το έχεις, πέρα απ' τα ντοκουμέντα που κρύβει, είναι τόσο βιβλίο - κόσμημα, που πρέπει να προσέξεις πολύ, πως θα το πιάσεις, πως θα το δείξεις, πως θα τ' αγγίξεις και δεν θα το βιάσουν τα χέρια σου...
Πολύ λεπτεπίλεπτο, πολύ ακριβή τέχνη, το είδα που έλαμπε προχθές, μα μετά... μπαίνοντας σ' αυτή την φορητή γκαλερί, δε γινόταν να μην το "τραγουδήσω", κατά την παραλαβή του!...
Όλα, κι όλα!
Έτσι, το πήρα χθες στον δρόμο μου, στις δουλειές μου. Το πήρα στην ξερή στεριά μου, μακριά απ' το όνειρο του Χορευτού. (Αργεί πολύ το καλοκαίρι...)
Λυπημένη, θα έλεγα.
Σε ποιο παγκάκι να το φωτογραφήσω;
Όλο αυτοκίνητα τρέχουν, κανένα καράβι...
Όλα τα δέντρα γυμνά, κοιμισμένα, τίποτα, τίποτα φωτεινό στον δρόμο μου...
Καμία κίνηση να βγάλω την μηχανή από την τσάντα, καμία κίνηση να βγάλω το χιλιοτυλιγμένο κόσμημα, μη τυχόν και μού λερώσει...
Ηταν και βαρύ, ασήκωτο!
Κάθε νέο βήμα, όλο και πιο βαρύ...
...Κι εκεί που σκεφτόμουνα όλα αυτά, λυπημένη που θα γύριζα χωρίς φωτογραφίες, βλέπω από μακριά, ένα δεντράκι ανθισμένο!
Έτρεξαν τα πόδια μου, κι έφτασα κοντά σε υπερθέαμα!
Τότε είδα και το ντροπαλό μικρό αλογάκι και την μικρούλα, αλλά βιαστική ανθισμένη αμυγδαλιά, ανάμεσα σε άλλα γυμνά, κοιμισμένα ακόμα, δέντρα!
Είδα περιστέρια με κομμένα τα φτερά που δεν πετάνε ποτέ, είδα όμως και περιστέρια να πετάνε!
Είδα τόσα, μα ... δεν βοηθούσαν για το βιβλίο! (Άλλη στιγμή θα τα ανεβάσω κι εκείνα! Κανένας δεν θυμάται πως είμαι γυναίκα, σύζυγος, μάνα, νοικοκυρά, με ποικίλα ενδιαφέροντα... δεν έχω βοηθούς, κατανόηση, ντε!)
Οπότε, προχώρα προχώρα, έφτασα και στο λιμάνι μου! Στους γιατρούς μου και φίλους μου, πια, στο Dental group Βόλου!
Περιμένοντας να τους δω και να με δουν, είχα τον χρόνο να βγάλω απ' την τσάντα μου το βιβλίο, να το ξεφυλλίσω, να το φωτογραφήσω, έστω κι έτσι!
Δεν έπαυε εκεί να είναι στεριά, μα έξω έλαμπε ο ήλιος, το γυάλινο τραπέζι προκαλούσε, ιδανικός χώρος, μακριά απ' την κουζίνα μου...
Ησυχία, αυτοσυγκέντρωση, τι άλλο να χρειαστείς;
Δεν έπαυε βέβαια, να μου λείπει ένα καράβι...
Ένα ιστιοφόρο, σαν τα Ζαγοριανά, σαν την Φανερωμένη, που τόσο με συγκίνησε εκείνο το βράδυ και παρέκαμψε με μιας, όλες τις άλλες συγκινήσεις που ομολογώ, ήταν πολλές!
Τόσο "χωρούσα", όμως, εκείνο το βράδυ της εκδήλωσης!
Τίποτα παραπάνω.
Είχαν όλα, μεγάλο "βάρος"!
Όλες οι στιγμές, όλες οι σκηνές, όλα τα ονόματα, όλα τα πρόσωπα!
Ακόμα κι ο πίνακας στην είσοδο με τα χέρια, μού έκοψε τα πόδια!
Για ποιά παππούτσια και κάλους και ορθοστασίες να μιλήσεις;
Τόσος κόσμος!
Μα, τέτοια βιβλία, χρειάζονται Στάδια, καλοί μου! Στάδια!
"Κυρία Κατερίνα, μπορείτε να περάσετε..."
"Δυο λεπτά, να βολέψω το βιβλίο μου, τη μηχανή μου... " (Το σαράβαλο!)
Ίσα που τα μάζεψα!
Μπαίνοντας μέσα, λες και πήγα πρώτη φορά, η ματιά μου έδεσε στο ιστιοφόρο!
Το είχα ξαναδεί, μα του άλλαξαν θέση τελευταία και δεν το έβλεπα!
"Βρήκα καράβι!" αναφώνησα, πριν απ' το "Γεια σας, παιδιά!"
...κι ύστερα, για να μην τους χασομεράω, φεύγοντας, το φωτογράφησα!
Αυτό ήταν!
Είχα βρει και τον επίλογο, για την δική μου παρουσίαση.
Γύρισα σπίτι μου χαρούμενη, περιφρόνησα ξανά την σκεπασμένη βάρκα του γείτονά μου, μπροστά στο σπίτι μας, όπως και το ιστιοφόρο του γιου μου που το έχει φάει η σκόνη στο μεγάλο μπλε - γωνία γραφείο, στο δωμάτιό του, που ελπίζω να μου το αφήσει δώρο, όταν με το Καλό, ανοίξει τα καθυστερημένα φτερά του, κι αυτός!
(Κοίτα όνειρα η Ελληνίδα μάνα! Να κληρονομήσει ένα μεγάλο γραφείο! Προέκυψε! Δεν αντέχω άλλο στην κουζίνα!)
Υγ.1 Αυτά είχα να πω, σίγουρα, δεν ξέχασα, ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ!
Είναι κάποια βιβλία που είναι διαχρονικά, δεν διαβάζονται πρόχειρα, ούτε βιαστικά, γιατί... δεν δίνουμε εξετάσεις!
Βουτιές στις ρίζες μας κάνουμε, βαθιά και τα νερά, ρυθμίζεις το πόσο θα βραχείς και κυρίως, το να μην πνιγείς!
...Γι' αυτό, ντε, και στάθηκα (ΕΔΩ) προχθές στην Φανερωμένη! Ήταν το μόνο σωσίβιο ελπίδας!
Ένα καράβι του πολύ χθες, που ενώ θα μπορούσε να είχε γίνει παλιοσίδερα, (βλέπε: Θαλασσινή Αύρα και πόνο...), χάρη στο όνειρο και στο μεράκι αλλά και στα λεφτά του κυρίου Νίκου Ε. Ρηγινού, αρμενίζει ξανά στις θάλασσες, όπως είπε και ο κύριος Διονύσης Βαλασσάς, στην βιβλιοπαρουσίαση!
Νά 'ναι γερός, να την χαίρεται, να την ταξιδεύει!...
Μαζί τους ταξιδεύουμε κι εμείς!
"Καλοτάξιδο το βιβλίο κόσμημα, καθώς και το Ημερολόγιο κόσμημα, που το πάλαιψα τόσο πολύ να το χαρίσω, αλλά... κακκός ημερολογιάκιας εδώ, είπα εγωιστικά:
"Όχι, δικό μου, έστω κι αν συμπληρώσω με μολύβι, έστω και σε μια μέρα! Ολόκληρο 2015, κάποια στιγμή, θα κάτσει κι αυτή η ανάγκη! Δικαίωμα!"
Το μόνο που λυπάμαι, είναι που δεν έχω την οικονομική άνεση, να αγοράσω πολλά, τόσο τα "Καράβια τα Ζαγοριανά", όσο και το "Μνημεία και Μνήμες από την Ιστορία της Ζαγοράς" του δασκάλου μου Νίκου Διαμαντάκου, (ΕΔΩ), να τα χαρίσω σε όλο μου το σόι! (Μη μετράς αριθμό!)
"Γιατί; Είχε καράβια η Ζαγορά;" με ρώτησε μια ρίζα...
"Πολλά είχε, ρίζα μου, αλλά πού να τα μάθεις; Εδώ, εγώ και τα έμαθα απ' τον Λυμνιώνα που ούτε κι αυτουνού την ύπαρξη ήξερα... Ας είναι αιώνια η μνήμη του Νίκου Αντωνάκη, γαμπρός, ξέρεις!... Άστο ρίζα μου, ξεριζωθήκαμε... Αδύνατον να καταλάβουν άλλοι, τις δικές μας συγκινήσεις και συμπεριφορές... Νά ' ναι όλοι γεροί, να ζουν εκεί, να αναπνέουν αέρα Ζαγοράς, να μαθαίνουν την ιστορία της, να τα συγκεντρώνουν, να τα κάνουν βιβλία, να μαθαίνουμε, να βλέπουμε κι εμείς, με τα άλλα μας μάτια... Όταν θα έχω λεφτά, θα αγοράσω, θα σας χαρίσω... αλήθεια σού λέω!"
Αυτά και δε θέλω να γράψω άλλα.
Αποφεύγω βρεξίματα σε στεριές και σε κουζίνες!(Με περιμένει ήδη, μια στίβα πιάτα, να μη μείνει για αύριο!)
Δε χαραμίζω άλλα δάκρυα, κοντά σε νεροχύτη... με τίποτα!
Τέλος!
Πάμε στο ήδη μαγειρεμένο (καλώς; κακκώς;) βιντεάκι μου!
Ήθελα δικά μου υλικά, θα μπορούσα και καλύτερο!
Συγκεκριμένες στιγμές όμως, δε θέλουν περισσότερα στολίδια...
Σταθερή η ερασιτεχνική, μα ψυχής, σφραγίδα!
Το τραγούδι το πήρα από δω, απ' τον φυσικό του χώρο και χρόνο...
Υγ. 2 Κι άλλο ένα υστερόγραφο, μιας και τα μάζεψα όλα σε μία ανάρτηση, το μπλε που φαίνεται στο ιστιοφόρο, είναι δικό μου ματόχαντρο που είχα χαρίσει στα παιδιά και μάλιστα, εγώ το είχα κρεμάσει εκεί!
"Καλές δουλειές", κι εσείς, παιδιά!
Πάντα με άπονα χαμόγελα!
Υγ. 3 Ναι! Έτσι τα ενώνω ΟΛΑ μαζί εγώ, κι ότι αγαπώ, γίνονται ΟΛΑ, σε ΕΝΑ!
Πολυλογού αλλού, περιληπτικότατη, εδώ!
Να φύγει;
Βεβαίως! Στον αέρα, πριν προσθέσω κι άλλα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου