Καλό Ταξίδι, Μαρία Τσίγκρα
ΣΑΝ ΕΝΑ ΔΡΕΠΑΝΙ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ
Κύριε,δος μας ό,τι δικαιούται ένα μεγάλο παιδί,
γιατί αυτό υπήρξαμε ανέκαθεν,
κουβαλούσαμε μεγάλα όνειρα,
για να τα κάψουμε,στις φωτιές του Άϊ-Γιάννη,
κι ύστερα κλαίγαμε
περπατούσαμε στις ράγες, μπροστά απ'τον κινούμενο
συρμό,
και το βράδυ έρχονταν γεμάτο
οιμωγές και κόκκινα σύννεφα.
Ναι, Κύριε, μεγαλώσαμε και μείναμε παιδιά,
με τα ποιήματά μας γεμάτα ομίχλες και κρύο,
μ'ένα άσπρο χιόνι
και τους μικρούς ανέμους στην τσέπη,
θυμήσου τα όλ' αυτά στην Κρίση,
Κύριε
Γιατί η μνήμη των παιδιών, είναι λειψή,
σαν ένα δρεπάνι φεγγαριού.
Γιάννης Τσίγκρας
Καλό Ταξίδι, Μαρία Τσίγκρα!
Ελεύθερη πια, πετάς ψηλά!
Σ'αγαπήσαμε, πάντα θα σ'αγαπάμε!
Να το θυμάσαι...
Θα σε θυμόμαστε...
Δύναμη και κουράγιο στην οικογένειά σου, ν' αντέξουν το "πέταγμά" σου...
Ώρα 8 π.μ. Σαββάτου
Κι ύστερα, αποχαιρετισμός:
****
Κι ο ποιητής:
ΣΑΝ ΕΝΑ ΔΡΕΠΑΝΙ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ
Κύριε,δος μας ό,τι δικαιούται ένα μεγάλο παιδί,
γιατί αυτό υπήρξαμε ανέκαθεν,
κουβαλούσαμε μεγάλα όνειρα,
για να τα κάψουμε,στις φωτιές του Άϊ-Γιάννη,
κι ύστερα κλαίγαμε
περπατούσαμε στις ράγες, μπροστά απ'τον κινούμενο
συρμό,
και το βράδυ έρχονταν γεμάτο
οιμωγές και κόκκινα σύννεφα.
Ναι, Κύριε, μεγαλώσαμε και μείναμε παιδιά,
με τα ποιήματά μας γεμάτα ομίχλες και κρύο,
μ'ένα άσπρο χιόνι
και τους μικρούς ανέμους στην τσέπη,
θυμήσου τα όλ' αυτά στην Κρίση,
Κύριε
Γιατί η μνήμη των παιδιών, είναι λειψή,
σαν ένα δρεπάνι φεγγαριού.
Γιάννης Τσίγκρας
Καλό Ταξίδι, Μαρία Τσίγκρα!
Ελεύθερη πια, πετάς ψηλά!
Σ'αγαπήσαμε, πάντα θα σ'αγαπάμε!
Να το θυμάσαι...
Θα σε θυμόμαστε...
Δύναμη και κουράγιο στην οικογένειά σου, ν' αντέξουν το "πέταγμά" σου...
Ώρα 8 π.μ. Σαββάτου
Κι ύστερα, αποχαιρετισμός:
****
Κι ο ποιητής:
ΤΕΤΡΑΣΤΙΧΟ
Το άλικο, πρώτο ανθάκι, στης τσιντόνιας το γυμνό κλαρί
θυμίζει στόμα κοριτσιού που από λαχτάρα αιμάσσει,
τόσο που,αφού ένας σπίνος,μες τον κάλυκα του ξεδιψάσει,
σφυρίζει ένα "έτσι οι άνθρωποι φιλούν;".Και μοιάζει ν'απορεί.
Το άλικο, πρώτο ανθάκι, στης τσιντόνιας το γυμνό κλαρί
θυμίζει στόμα κοριτσιού που από λαχτάρα αιμάσσει,
τόσο που,αφού ένας σπίνος,μες τον κάλυκα του ξεδιψάσει,
σφυρίζει ένα "έτσι οι άνθρωποι φιλούν;".Και μοιάζει ν'απορεί.
ΟΛΟΜΟΝΑΧΟ
Μάλλον απερίγραπτο απομένει αυτό,
ίσως θα μπορούσε να ονομασθεί,
"καινός λόγος περί του κενού",πάντως υπάρχει η δυνατότητα
να σταματήσουμε να κυνηγούμε, πλέον, το θάνατο,
μ'ένα γεράκι
στο βραχίονα,
ν'ανθίσουμε τη μελωδία ενός τζουκ-μποξ
των σίξτις,μέσα στα δάση του Πέτερ Χάντκε,όπου
πέφτουν ώριμοι καρποί, κι ένα κορίτσι χορεύει
ολομόναχο.
ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΡΙΑ
Και τώρα που σ' αποχαιρέτησα,
μπορώ να ξαναρχίσω τους στοχασμούς
για τη ζωή και το θάνατο.
Μάλλον απερίγραπτο απομένει αυτό,
ίσως θα μπορούσε να ονομασθεί,
"καινός λόγος περί του κενού",πάντως υπάρχει η δυνατότητα
να σταματήσουμε να κυνηγούμε, πλέον, το θάνατο,
μ'ένα γεράκι
στο βραχίονα,
ν'ανθίσουμε τη μελωδία ενός τζουκ-μποξ
των σίξτις,μέσα στα δάση του Πέτερ Χάντκε,όπου
πέφτουν ώριμοι καρποί, κι ένα κορίτσι χορεύει
ολομόναχο.
ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΡΙΑ
Και τώρα που σ' αποχαιρέτησα,
μπορώ να ξαναρχίσω τους στοχασμούς
για τη ζωή και το θάνατο.
Ελπίζω,
εκεί που πλέον βρίσκεσαι, να με διαβάζεις.
εκεί που πλέον βρίσκεσαι, να με διαβάζεις.
Όλα ήταν γαλήνια, Μαρία...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι ο ουρανός Ανοιχτός... κι ένας ολόλαμπρος ήλιος σε περίμενε...
Καλό Ταξίδι, Μαρία!
...λυπάμαι... Ο Θεός να την αναπαύσει... ....
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι αυτό... από το φεις... ταιριάζει μου φαίνεται... εδώ... :
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιάννης Τσίγκρας
13 ώρες · Vólos ·
ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΡΙΑ
Και τώρα που σ' αποχαιρέτησα,
μπορώ να ξαναρχίσω τους στοχασμούς
για τη ζωή και το θάνατο.
Ελπίζω,
εκεί που πλέον βρίσκεσαι, να με διαβάζεις.
και παλι συλληπητήρια...
η απώλεια.. είναι... απώλεια.. ....
Ευχαριστώ, Λαμπρινή. Νωρίτερα άνοιξα την διάσωση, μόνο για να τον "βλέπω". Όσο μπορείς, στάσου δίπλα του ιντερνετικά, ματώνει πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ και για την βοήθεια στην Γιώτα. Είμαι στα χαμένα αυτές τις μέρες... Λίγο του μογγού, θα συνέλθω.
Μάς πήρεκαι μάς σήκωσε, φέτος.
Πολύ μαυρίλα.
Μπήκαμε σε σελίδες ζόρικες του βιβλίου της ζωής μας. Ελπίδα μας,ένας απαλός επίλογος.
<3<3
Καλή βδομάδα.
Το σχόλιο που "ξεχώρισα":
ΑπάντησηΔιαγραφήThodoris Voutsas Κύριε Τσίγκρα τα συλλυπητήριά μου για τον ανθρωπό σας. Οι άνθρωποι που αγαπήθηκαν απο έναν ποιητή μένουν αθάνατοι στα ποιήματά του.
... Και στο ΟΛΟΜΟΝΑΧΟ, ο κόσμος που δεν ξέρει στην πραγματικότητα, την ζωή του "φίλου" του, επιφωνεί: "ΘΑΥΜΑΣΙΟ"!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο, άραγε, πονάνε τα "θαυμάσια";
Γιάννης Τσίγκρας
ΑπάντησηΔιαγραφή12 Μαρτίου στις 6:37 μ.μ. · Vólos · Τροποποιήθηκε ·
ΠΕΝΘΙΜΗ ΕΠΟΧΗ
Έναν ωραίο κορμό φοίνικα, τον σκαλίσαμε,
τον ρίξαμε στα αβαθή του Παλαιού Λιμεναρχείου,
περνώντας τον μέσα απ'τον τσιγκομαχαλά,με τις
απλωμένες μπουγάδες και το Φωταέριο.
Ανεβήκαμε
πάνω του-η βαρκούλα μας-
κι,έκτοτε,ταξιδεύουμε
σε μια διαρκή Άνοιξη,πένθιμη,έτσι κι αλλιώς, εποχή,
πικρή και βιολετιά,σαν τη ζωή μας
και συζητούμε,όπως ο Αλιόσα Καραμάζωφ και τα παιδιά,
για την αιωνιότητα.
Γιάννης Τσίγκρας
ΑπάντησηΔιαγραφή10 Μαρτίου στις 12:05 μ.μ. · Vólos · Τροποποιήθηκε ·
ΚΑΙ ΣΑΣ ΤΑ ΜΟΙΡΑΖΩ
Η μόνη οικονομία που έκανα, ήταν να βάζω πότε-πότε
στον κουμπαρά,
νύχτες
από αυτές που ο Ντοστογιέφσκι ονόμασε "λευκές".
Τώρα, στα χρόνια που o ζόφος απλώνεται παντού,
έσπασα το πήλινο γουρουνάκι
κρατώ, στα δάχτυλα-μικρές πυγολαμπίδες-
ποιήματα και αφηγήσεις
και,προς παραμυθίαν,
σας τα μοιράζω.
Γιάννης Τσίγκρας
ΑπάντησηΔιαγραφή9 Μαρτίου στις 5:52 μ.μ. · Vólos · Τροποποιήθηκε ·
ΕΝΟΙΚΙΑΖΟΝΤΑΙ
Χτυπάς την πόρτα,σου ανοίγει ευγενεστάτη,
πλην
άγνωστη κυρία,"είναι εδώ τα παιδικά μου χρόνια;",
η κυρία πρέπει να βαριακούει "αν δεν έχετε παιδιά
κι εγγόνια,περάστε να σας δείξουμε το σπίτι",
καταλαβαίνεις ότι,πλέον, το παρελθόν σου ενοικιάζεται,
βέβαια σου δείχνουν ξένα σου δωμάτια,εκεί,αίφνης,όπου
υπήρχεν η κουζίνα με το νεραντζάκι, που έκλεβες,γλυκό,
βρίσκεται ένα μοναχικό τραπέζι,απ'όπου βλέπεις τις κυρτωμένες
πλάτες ενός ανθρώπου που γράφει,γυρίζει και,απνευστί,σού
διαβάζει την ιστορία ενός κυρίου που κοιμήθηκεν άνθρωπος
και ξύπνησε γαϊδουράκι ,"απ' το παράθυρο φαινότανε η πιάτσα
των μονίππων",η κυρία στον κόσμο της "ίππων;"κρατάει το
κουδουνάκι "εκεί,κύριέ μου"κι έδειχνε "βλέπετε το πορτρέτο
του μοναδικού ποιητή της οικογένειας"-ω, ήταν καθρέφτης
με το "Καλημέρα"και πλάι,στο παράθυρο
το στάσιμο μιας Επιτάφιας πομπής.
Έψαλλαν το "Δος μοι τούτον τον ξένον".
κρας
ΑπάντησηΔιαγραφή8 Μαρτίου στις 9:07 μ.μ. · Vólos · Τροποποιήθηκε ·
ΤΟ ΡΗΜΑ "ΦΕΥΓΩ"
Κι όμως,είχαμε συμφωνήσει πως θα συναντιόμασταν
σ'ένα ουρανό με λευκά περιστέρια,υπολείμματα ποιημάτων,
σε δυο άδεια τρένα ,το'να θα πήγαινε, το άλλο θα στεκόταν
στις διπλανές ράγες,
είχαμε υποσχεθεί ο ένας στον άλλο ότι η λέξη
θάλασσα
θα περιέχει, εσαεί, κάτι αποκλειστικά δικό μας,
κάτι πολύχρωμο, σαν τον αεικίνητο ναυτίλο,
ότι θα μυρίζουμε σεληνόφως και κληματαριά-
ω,δεν έγινε τίποτε από αυτά,ένας άνεμος φύσησε πικρός
το ρήμα φεύγω,σ'όλα τα πρόσωπα,τους χρόνους
και τις εγκλίσεις.
Γιάννης Τσίγκρας
ΑπάντησηΔιαγραφή7 Μαρτίου στις 8:13 μ.μ. · Τροποποιήθηκε ·
ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ
Ωραία και ιώδης υπήρξεν η υγρή, αποψινή βραδιά,
με τους αστερισμούς να τρεμοσβήνουνε,κεριά αναμμένα,
είπανε"καληνύχτα", και τις υπόλοιπες φωνές τους τα παιδιά
κρεμάσαν στα κλαριά, απ' την αιφνίδια μπόρα γυαλισμένα.
Κι έμεινα να κοιτάζω, απ' το παράθυρο,ένα μισό φεγγάρι
να βγαίνει από τα μαύρα σύννεφα,πρόσω ολοταχώς,
ένα αμάξι που κουβάλαγε,παλιού καιρού, θνησιγενές ζευγάρι
φιλιόντουσαν ή σβήνανε-δεν,καθαρά, φαινότανε στο ελάχιστο το φως.
ευχαριστώ που τα πρόσθεσες.... (δεν τα είχα δει όλα αυτά... )
ΑπάντησηΔιαγραφήο Θεός να την αναπαύσει.. την Μαρία...
ιντερνετικά... τι να σταθεις Κατερίνα... ; Είπα τα συλληπητήρια μου... κι εύχομαι.. μόνον αυτό...
ΚΙ Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ... ελπίζω να πάνε όλα καλά... για όλους μας... και να μας ελεήσει ο Θεός...
καλή εβδομαδα... και κουράγιο... για τις απώλειες... των ημερών...
Υ.Γ . εννοείται θα βοηθούσα την Γιώτα... μακια...
ΑπάντησηΔιαγραφήιντερνετικά... τι να σταθεις Κατερίνα... ;
ΑπάντησηΔιαγραφή...Είναι αυτές οι ανθρώπινες "στάσεις" που βοηθάνε και αναστυλώνουν, ακόμα κι έτσι.
Φιλιά σου και αγάντα, γλυκό κορίτσι!