Α. Παπαδάκη: «Ακουμπώ στις ραγισμένες ψυχές χωρίς υποκρισίες»
Η Αλκυόνη Παπαδάκη ξεκίνησε από τη δημοσιογραφία γράφοντας
στην «Αυγή». «Με πήρε από τ’ αυτί ο Τάσος Βουρνάς», λέει σήμερα. Μέχρι
τη δικτατορία. Μετά ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία. «Δεν μπορώ να κάνω δύο
πράγματα μαζί».
Αλκυόνη Παπαδάκη: εδώ και πολλά χρόνια
(και δεκαεπτά βιβλία!), είναι η κυρία των απόλυτων μπεστ σέλερ, πάντα
και σταθερά στις εκδόσεις «Καλέντης». Κι όμως, δεν είναι ο άνθρωπος που
δίνει εύκολα συνεντεύξεις. Θέλησα όμως να τη γνωρίσω και να διακρίνω τι
κρύβεται πίσω από τα βιβλία που αγγίζουν χιλιάδες αναγνώστες.
Το ραντεβού μας ήταν στους νέους χώρους των εκδόσεων «Καλέντη», πολύ κοντά στο τέρμα του μετρό στο Ελληνικό. Η Αλκυόνη Παπαδάκη άφησε για λίγο τη «φωλιά» της και τον κήπο της στη Σαλαμίνα. «Είναι ένα μικρό προκατασκευασμένο σπίτι, αλλά είναι το σπίτι μου», λέει. Είναι μια απλή γυναίκα, θα έλεγα ότι εκπέμπει το άρωμα της ιδεατής μαμάς, που σε αγκαλιάζει, αποκτά μαζί σου αμέσως οικειότητα, είναι τρυφερή και άμεση. Ενιωθε αμήχανα στη φωτογράφηση, αλλά ήταν λαλίστατη και άμεση στις κουβέντες που προηγήθηκαν της συνέντευξης.
Ξεκίνησε να γράφει στα 19 της χρόνια, με «Το κόκκινο σπίτι», που η ίδια χαρακτηρίζει το χρονικό της ζωής της μέχρι τότε και εκδόθηκε με δικά της έξοδα. «Υστερα όμως έκανα μια μεγάλη παύση, περίπου επτά χρόνια, γιατί ήθελα να ζήσω διαφορετικά τη ζωή μου. Και δεν το μετανιώνω». Αργότερα, δούλεψε στην προδικτατορική «Αυγή», στο ελεύθερο ρεπορτάζ. «Με πήρε από τ’ αυτί ο Τάσος Βουρνάς», λέει. Μέχρι τη δικτατορία. Τότε ακολούθησε τη διαδρομή πολλών: αυτοεξορία στο Παρίσι. Δεν συνέχισε με τη δημοσιογραφία, γιατί «δεν μπορώ να κάνω δύο πράγματα μαζί. Αφοσιώθηκα στη λογοτεχνία», μου λέει και δεν παραγνωρίζει ότι το πέρασμά της από τη δημοσιογραφία τη βοήθησε να επικεντρώνεται καλύτερα στο θέμα της και στα λογοτεχνικά βιβλία.
– Δεκαεπτά βιβλία, χιλιάδες αντίτυπα, χιλιάδες αναγνώστες. Πώς νιώθετε γι’ αυτή τη διαδρομή;
– Σ’ όλη μου τη διαδρομή, μία λέξη κυριαρχεί: «Μαζί». Ηθελα από μικρό παιδί να είμαι μαζί με τους άλλους. Ολους τους άλλους. Χωρίς εξαιρέσεις. Να γελάμε, να κλαίμε, να παίζουμε, να ονειρευόμαστε... Εκανα πάντα ιστορίες, με σκοπό να τις μεταφέρω στους άλλους. Ημουνα στη ζωή, πώς να σας το πω... Στην ομάδα αναγνώρισης. Να δω, να μάθω, να χωθώ στα δύσκολα, να ψάξω, να ρισκάρω, να ανακαλύψω... Δεν νιώθω σαν να μου χαρίστηκε κάτι από τον ουρανό. Αυτή ήταν και είναι η ζωή μου.
Προτάσεις
– Είναι εντυπωσιακό ότι παραμένετε σ’ έναν, κατά το κοινώς λεγόμενο, «αουτσάιντερ» εκδοτικό οίκο. Εχετε δεχθεί προτάσεις για μετεγγραφή;
– Είναι φυσικό να υπάρχουν τέτοιες προτάσεις, αφού τα βιβλία μου έχουν κάτι να πουν στους συνανθρώπους μου. Με τους ανθρώπους που συνεργάζομαι, όμως, έχω μια καλή σχέση. Μια σταθερή φιλία.
– Πώς ερμηνεύσατε την ανταπόκριση του κοινού;
– Ενιωσα μεγάλη χαρά. Και νιώθω πάντα μεγάλη χαρά. Την ανταπόκριση την ερμηνεύω, γιατί τα κείμενά μου είναι άμεσα, γραμμένα με τη γλώσσα της καρδιάς και τους κωδικούς της κατανόησης. Αν έμαθα κάτι σ’ αυτή τη ζωή είναι ν’ ακουμπώ στις ραγισμένες ψυχές, χωρίς γάντια, χωρίς υποκρισίες, θεωρίες και κριτικές.
– Δεν επιδιώκετε τη δημοσιότητα. Κι όμως οι αναγνώστες αυξάνονται...
– Δεν επεδίωξα ποτέ τίποτ’ άλλο εκτός από το να κάνω όσο γίνεται καλύτερα αυτό που μπορώ. Θα ήταν ψέμα αν έλεγα πως δεν μ’ ενδιαφέρει η αναγνώριση, τα ωραία λόγια κ.λπ. Αλλά αυτός είναι ο χαρακτήρας μου. Και να σου πω και κάτι; Χαίρομαι γι’ αυτό. Μπορεί και να είμαι και περήφανη.
– Μιλήστε μας για τη συγγραφική σας «κουζίνα». Από τι εμπνέεστε, πώς γράφετε, πόσο γρήγορα γράφετε, τι σας τροφοδοτεί εκείνο το διάστημα;
– Η συγγραφική μου «κουζίνα» δεν έχει συνταγή. Αυτοσχεδιασμούς έχει. Η ζωή μου ήταν πάντα γεμάτη ανατροπές, αντιφατικές καταστάσεις, δύσκολες διαδρομές, ρίσκα και κλειστές στροφές. Μια πορεία χωρίς σηματοδότηση. Με πολλές λακκούβες, αλλά και όμορφα τοπία, τελικά. Υπάρχει πολύ υλικό... Ολα γύρω μου και μέσα μου έχουν να μου πουν πολλά. Γενικά, με τραβάει, με μαγεύει η μυρωδιά της ζωής. Τα χνότα του ανθρώπου... Δεν γράφω καθόλου εύκολα. Εχω την αίσθηση ότι χαράσσω σε μια σκληρή πέτρα. Θέλω οι λέξεις να ζωντανεύουν στο χαρτί. Να σπαρταρούν. Θέλω να βγαίνουν χρώματα και αρώματα ανάμεσα από τις φράσεις. Είναι δύσκολο αυτό και ψυχοφθόρο. Αλλά μ’ αρέσει να κάνω χάλι τον εαυτό μου. Να του βάζω τρικλοποδιές.
Βιβλία και αντίτυπα
«Το κόκκινο σπίτι» (1988), πάνω από 60 χιλ. αντίτυπα.
«Η μπόρα» (1989), πάνω από 200 χιλ. αντίτυπα.
«Σκισμένο ψαθάκι» (1993), πάνω από 200 χιλ. αντίτυπα.
«Αμάν... αμάν!» (1995), πάνω από 80 χιλ. αντίτυπα.
«Οι κάργιες» (1997), πάνω από 80 χιλ. αντίτυπα.
«Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα» (1999, που έγινε και τηλεοπτική σειρά), πάνω από 180 χιλ. αντίτυπα.
«Το τετράδιο της Αλκυόνης» (1999), 50 χιλ. αντίτυπα.
«Βαρκάρισσα της χίμαιρας» (2001), πάνω από 150 χιλ. αντίτυπα.
«Στον ίσκιο των πουλιών» (2003), 120 χιλ. αντίτυπα.
«Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή» (2004), πάνω από 50 χιλ.
«Στο ακρογυάλι της ουτοπίας» (2005), πάνω από 200 χιλ.
«Το ταξίδι που λέγαμε» (2007), πάνω από 270 χιλ. αντίτυπα.
«αν ήταν όλα... αλλιώς» (2009), πάνω από 100 χιλ.
«Το χρώμα του φεγγαριού» (2011, το απόλυτο μπεστ σέλερ της), 350 χιλ. αντίτυπα.
«Τι σου είναι η αγάπη τελικά...» (2011), 80 χιλ. αντίτυπα.
«Σ’ ένα γύρισμα της ζωής» (2013) 120 χιλ. αντίτυπα.
Το νέο της βιβλίο, με τίτλο «Θα ξανάρθουν τα χελιδόνια», κυκλοφόρησε στις αρχές του 2015 και συνεχίζει εδώ και εβδομάδες να είναι στις πρώτες θέσεις της λίστας με τα ευπώλητα.
πηγή
Το ραντεβού μας ήταν στους νέους χώρους των εκδόσεων «Καλέντη», πολύ κοντά στο τέρμα του μετρό στο Ελληνικό. Η Αλκυόνη Παπαδάκη άφησε για λίγο τη «φωλιά» της και τον κήπο της στη Σαλαμίνα. «Είναι ένα μικρό προκατασκευασμένο σπίτι, αλλά είναι το σπίτι μου», λέει. Είναι μια απλή γυναίκα, θα έλεγα ότι εκπέμπει το άρωμα της ιδεατής μαμάς, που σε αγκαλιάζει, αποκτά μαζί σου αμέσως οικειότητα, είναι τρυφερή και άμεση. Ενιωθε αμήχανα στη φωτογράφηση, αλλά ήταν λαλίστατη και άμεση στις κουβέντες που προηγήθηκαν της συνέντευξης.
Ξεκίνησε να γράφει στα 19 της χρόνια, με «Το κόκκινο σπίτι», που η ίδια χαρακτηρίζει το χρονικό της ζωής της μέχρι τότε και εκδόθηκε με δικά της έξοδα. «Υστερα όμως έκανα μια μεγάλη παύση, περίπου επτά χρόνια, γιατί ήθελα να ζήσω διαφορετικά τη ζωή μου. Και δεν το μετανιώνω». Αργότερα, δούλεψε στην προδικτατορική «Αυγή», στο ελεύθερο ρεπορτάζ. «Με πήρε από τ’ αυτί ο Τάσος Βουρνάς», λέει. Μέχρι τη δικτατορία. Τότε ακολούθησε τη διαδρομή πολλών: αυτοεξορία στο Παρίσι. Δεν συνέχισε με τη δημοσιογραφία, γιατί «δεν μπορώ να κάνω δύο πράγματα μαζί. Αφοσιώθηκα στη λογοτεχνία», μου λέει και δεν παραγνωρίζει ότι το πέρασμά της από τη δημοσιογραφία τη βοήθησε να επικεντρώνεται καλύτερα στο θέμα της και στα λογοτεχνικά βιβλία.
– Δεκαεπτά βιβλία, χιλιάδες αντίτυπα, χιλιάδες αναγνώστες. Πώς νιώθετε γι’ αυτή τη διαδρομή;
– Σ’ όλη μου τη διαδρομή, μία λέξη κυριαρχεί: «Μαζί». Ηθελα από μικρό παιδί να είμαι μαζί με τους άλλους. Ολους τους άλλους. Χωρίς εξαιρέσεις. Να γελάμε, να κλαίμε, να παίζουμε, να ονειρευόμαστε... Εκανα πάντα ιστορίες, με σκοπό να τις μεταφέρω στους άλλους. Ημουνα στη ζωή, πώς να σας το πω... Στην ομάδα αναγνώρισης. Να δω, να μάθω, να χωθώ στα δύσκολα, να ψάξω, να ρισκάρω, να ανακαλύψω... Δεν νιώθω σαν να μου χαρίστηκε κάτι από τον ουρανό. Αυτή ήταν και είναι η ζωή μου.
Προτάσεις
– Είναι εντυπωσιακό ότι παραμένετε σ’ έναν, κατά το κοινώς λεγόμενο, «αουτσάιντερ» εκδοτικό οίκο. Εχετε δεχθεί προτάσεις για μετεγγραφή;
– Είναι φυσικό να υπάρχουν τέτοιες προτάσεις, αφού τα βιβλία μου έχουν κάτι να πουν στους συνανθρώπους μου. Με τους ανθρώπους που συνεργάζομαι, όμως, έχω μια καλή σχέση. Μια σταθερή φιλία.
– Πώς ερμηνεύσατε την ανταπόκριση του κοινού;
– Ενιωσα μεγάλη χαρά. Και νιώθω πάντα μεγάλη χαρά. Την ανταπόκριση την ερμηνεύω, γιατί τα κείμενά μου είναι άμεσα, γραμμένα με τη γλώσσα της καρδιάς και τους κωδικούς της κατανόησης. Αν έμαθα κάτι σ’ αυτή τη ζωή είναι ν’ ακουμπώ στις ραγισμένες ψυχές, χωρίς γάντια, χωρίς υποκρισίες, θεωρίες και κριτικές.
– Δεν επιδιώκετε τη δημοσιότητα. Κι όμως οι αναγνώστες αυξάνονται...
– Δεν επεδίωξα ποτέ τίποτ’ άλλο εκτός από το να κάνω όσο γίνεται καλύτερα αυτό που μπορώ. Θα ήταν ψέμα αν έλεγα πως δεν μ’ ενδιαφέρει η αναγνώριση, τα ωραία λόγια κ.λπ. Αλλά αυτός είναι ο χαρακτήρας μου. Και να σου πω και κάτι; Χαίρομαι γι’ αυτό. Μπορεί και να είμαι και περήφανη.
– Μιλήστε μας για τη συγγραφική σας «κουζίνα». Από τι εμπνέεστε, πώς γράφετε, πόσο γρήγορα γράφετε, τι σας τροφοδοτεί εκείνο το διάστημα;
– Η συγγραφική μου «κουζίνα» δεν έχει συνταγή. Αυτοσχεδιασμούς έχει. Η ζωή μου ήταν πάντα γεμάτη ανατροπές, αντιφατικές καταστάσεις, δύσκολες διαδρομές, ρίσκα και κλειστές στροφές. Μια πορεία χωρίς σηματοδότηση. Με πολλές λακκούβες, αλλά και όμορφα τοπία, τελικά. Υπάρχει πολύ υλικό... Ολα γύρω μου και μέσα μου έχουν να μου πουν πολλά. Γενικά, με τραβάει, με μαγεύει η μυρωδιά της ζωής. Τα χνότα του ανθρώπου... Δεν γράφω καθόλου εύκολα. Εχω την αίσθηση ότι χαράσσω σε μια σκληρή πέτρα. Θέλω οι λέξεις να ζωντανεύουν στο χαρτί. Να σπαρταρούν. Θέλω να βγαίνουν χρώματα και αρώματα ανάμεσα από τις φράσεις. Είναι δύσκολο αυτό και ψυχοφθόρο. Αλλά μ’ αρέσει να κάνω χάλι τον εαυτό μου. Να του βάζω τρικλοποδιές.
Βιβλία και αντίτυπα
«Το κόκκινο σπίτι» (1988), πάνω από 60 χιλ. αντίτυπα.
«Η μπόρα» (1989), πάνω από 200 χιλ. αντίτυπα.
«Σκισμένο ψαθάκι» (1993), πάνω από 200 χιλ. αντίτυπα.
«Αμάν... αμάν!» (1995), πάνω από 80 χιλ. αντίτυπα.
«Οι κάργιες» (1997), πάνω από 80 χιλ. αντίτυπα.
«Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα» (1999, που έγινε και τηλεοπτική σειρά), πάνω από 180 χιλ. αντίτυπα.
«Το τετράδιο της Αλκυόνης» (1999), 50 χιλ. αντίτυπα.
«Βαρκάρισσα της χίμαιρας» (2001), πάνω από 150 χιλ. αντίτυπα.
«Στον ίσκιο των πουλιών» (2003), 120 χιλ. αντίτυπα.
«Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή» (2004), πάνω από 50 χιλ.
«Στο ακρογυάλι της ουτοπίας» (2005), πάνω από 200 χιλ.
«Το ταξίδι που λέγαμε» (2007), πάνω από 270 χιλ. αντίτυπα.
«αν ήταν όλα... αλλιώς» (2009), πάνω από 100 χιλ.
«Το χρώμα του φεγγαριού» (2011, το απόλυτο μπεστ σέλερ της), 350 χιλ. αντίτυπα.
«Τι σου είναι η αγάπη τελικά...» (2011), 80 χιλ. αντίτυπα.
«Σ’ ένα γύρισμα της ζωής» (2013) 120 χιλ. αντίτυπα.
Το νέο της βιβλίο, με τίτλο «Θα ξανάρθουν τα χελιδόνια», κυκλοφόρησε στις αρχές του 2015 και συνεχίζει εδώ και εβδομάδες να είναι στις πρώτες θέσεις της λίστας με τα ευπώλητα.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου