Δώρα που δεν μας ανήκουν...

Κατερίνα Δεστάπα

23 Ιουλίου 2013 ·

Μου αρέσει! · · Κοινοποιήστε

• Αρέσει στους Giorgos Ramiotis, Spiros Makrigiannis, Vaso Anexi και σε 4 ακόμη.
• 

  Κατερίνα Δεστάπα Το πρωί ήθελα να σας "Καλημερίσω" με αυτή την φώτο, αλλά η Αρχική με μπέρδεψε... ώς συνήθως! Ήταν η τύχη της όμως, γιατί μόλις μου τηλεφώνησαν πως μου έστειλαν δώρο μια πλεκτή χειροποίητη κουρτίνα για το χωριό! Νόμιζα πως ήταν φάρσα, (συνηθίζεται το φαινόμενο), μα η κυρία είναι ΥΠΕΡΑΝΩ! Την "Ευχαριστώ", όσο δεν φαντάζεται!

  23 Ιουλίου 2013 στις 1:54 μ.μ. · Μου αρέσει! · 1
  
  ***** 
  Δώρα που δεν μας ανήκουν...
  
  Κι ύστερα...
  Τ' απόγευμα ήρθε η δωρο-κουρτίνα που ήταν κοφτή, κι όχι πλεκτή, στο σπίτι μας, μαζί με τον άντρα μου!
  
  Κι ήταν Ιούλης του 2013! (Τόσο πίσω έψαξα για να βρω και την ανάρτηση!)
  Χάρηκα, μ' άρεσε, μα αντέδρασα. Ένα τόσο ακριβό δώρο για μένα, για μας, για το σπίτι μας, γιατί;
  Ήταν πολύ "ακριβό" για να το δεχτώ. Δε θα μπορούσα εύκολα να ανταποδώσω... Δύσκολες εποχές για δώρα, πόσο μάλλον για "ακριβά".
  Την δίπλωσα προσεχτικά και τηλεφώνησα, περισσότερο, για να πω, ότι δεν μπορώ να την δεχτώ, παρά, για να ευχαριστήσω...
  "Μα, τι λες; Εμένα ο άντρας σου μ' έφερε κι έφαγα ψητό αρνί το Πάσχα! Δεν μπορώ να το ξεχάσω, αυτό! Άσε που μ' εξυπηρετεί συνέχεια! Ούτε ο αδελφός μου, έτσι! Να την κρατήσεις, να την χαρείτε! Να την κρεμάσεις στο χωριό και να με θυμάστε! Να έρθω κι εγώ καμιά φορά εκεί, να τη δω! Ούτε συζήτηση να την πάρω πάλι!..." και άλλα πολλά είπε, η κυρία Κούλα που εγώ, δεν ήξερα. Την ήξερε όμως ο άντρας μου, με αφορμή εκείνον, έγινε το πολύτιμο δώρο, έπρεπε να το δεχτώ, φάνηκα αγενέστατη, "δεν το περίμενα, την πρόσβαλλες!" , όπως μου είπε μετά, δεν ξαναέκανα "ΚΙΧ", το δέχτηκα με μεγάλη χαρά και συγκίνηση, που υπάρχουν ακόμα, τέτοιοι άνθρωποι!
  Δεν πέρασαν λίγες μέρες, νά 'σου κι ένα κέικ, απ' τα χεράκια της, για μας!
  Τι να έκανα; 
  Και το έφαγα και τηλεφώνησα για "Ευχαριστώ" και για "Συγχαρητήρια", για την τόσο επιτυχημένη ζαχαροπλαστική της κυρίας Κούλας.
  
  

  
  
  Κάπου εκεί, την γνώρισα κι από κοντά, για λίγο όμως, εκεί στο περίπτερο. Την κέρασα έναν πεταχτό καφέ, στα πρώην χνάρια μου, είπαμε πέντε βασικά πράγματα, της είπα ότι επιφυλάσσομαι αργότερα για τα δώρα της, τής εξήγησα ότι δεν ήταν η καλύτερή μου εποχή... αλληλοσυμπαθηθήκαμε, όλα καλά!
  "Πάει, πέρασε", είπα. Στο μέλλον, πρώτα ο Θεός, θα βρω τον τρόπο να ανταποδώσω. Πρώτα ο Θεός! Άλλωστε, δεν της τα ζήτησα τα δώρα της, θέλει και τα δίνει! Αφού της δίνει χαρά, δεν μπορώ να της την στερήσω!
  Ευγενική είμαι, καλούς τρόπους ξέρω, μα έχω κι εγώ όρια....
  
  Θα πέρασε το καλοκαίρι, μάθαινα ότι η κυρία Κούλα έκανε σε πολλούς δώρα, από μαγειρεμένο φαί, μέχρι και μπιμπελό ή πουκάμισα κ.λ.π., εκεί στη γύρω γειτονιά.
  "Σε καλό της..." σκεφτόμουνα, αλλά, πού να το πω;
  Εδώ στον αέρα;
  Κι εκεί που το σκεφτόμουνα, νά 'σου μια ωραία μέρα, απόγευμα ήταν, που ήρθε ο άντρας μου στο σπίτι μας, με μία πολύ ωραία τσαντούλα!
  "Τί είναι αυτό άντρα μου;"
  "Η κυρία Κούλα σού στέλνει μια πλεκτή λευκή κουβέρτα!"
  "Ε, δεν πάμε καλά!"
  
  ...Φανταστείτε.... Καυγάς τρικούβερτος με τον άντρα μου!
  Μ' έπεισε τελικά, να μη την πάρω μαζί μου, για να μη την προσβάλλω, δε μπορούσε και να μ' εμποδίσει όμως, να πάω για καφέ την ίδια μέρα, σπίτι της!
  
  ...Της τηλεφώνησα, πήγα, της εξήγησα ότι δε μπορώ να δέχομαι τέτοια δώρα, κ.λ.π. κ.λ.π. τρελάθηκε εκείνη!
  "Μα, μού, εγώ με την καρδιά μου, έτσι τα χάρισα όλα, (!πήραν κι άλλα, κι άλλες; κι άλλοι;) δε μπορώ να στρίψω (κουκλί το σπίτι της - κούκλα να έμενε, θα το λέρωνε!), με τάπωσε με την ιστορία της ζωής της, (κ.λ.π.), πείστηκα πως "πάει καλά" (σώας τας φρένας, που λένε), να την κρατήσεις να σκεπάζεστε με τον Δημητράκη (!),... κι αργά - αργά, με κατεβασμένα τ' αυτιά, γύρισα στον άντρα μου που.... δικαίως: "Είδες; Ευτυχώς που δε σ' άφησα να της πας την κουρτίνα, να την προσβάλλεις την γυναίκα!"
  "Συγγνώμη.... Σόρυ, άντρα μου! Φέρε μου προικιά, πολλά! Τα χρειαζόμαστε, έχουμε και κορίτσι! Ποιο χωριό; Ποιος πλέγει τώρα; Μια χαρά προίκα! Άμα έχει το ίδιο σχέδιο και σε τραπεζόμαντηλο και του κοφτού, μ' ενδιαφέρει! Να το πληρώσουμε αυτό, όμως!"
  Σοβαρά μιλούσα.
  Σοβαρά, κι εκείνος μιλούσε.
  
  Πέρασαν καναδυό μήνες, εμείς δεν είχαμε άλλα δώρα, αλλού έδινε η κυρία  Κούλα και έπαιρναν με μεγάλη χαρά οι άλλοι.
  Εμείς, δεν "φάγαμε" άλλα, αφού κι εγώ ήμουνα δύσκολη και δημιουργούσα σκηνές!
  
  Περνώντας οι μήνες, ήρθε κι ο χειμώνας, όμως! Ζόρια οικονομικά, πλάκωσαν τους πάντες, ακόμα και την κ. Κούλα.
  Λογικό.
  Μεγάλωνε το φέσι στη δουλειά μας...
  "Χρωστάει πολλά..." μου έλεγε ο άντρας μου.
  "Ξεπέρασε το ποσό, αν αγοράζαμε τα δώρα της;"
  "Πόσο τα υπολογίζεις;"
  "Εγώ; Πανάκριβα! Αλλά... Ε! Να μην κάνουν τόσο, περίπου!"
  "Μ' αυτή την κρίση, αποκλείεται!" ο σοφός, ο άντρας μου!
  Περνούσε ο καιρός, το φέσι μεγάλωνε, η κυρία Κούλα εξαφανίστηκε απ' τη ζωή μου, τόσο που την ξέχασα! (Εγώ, όχι ο άντρας μου!)
  Τι υποχρέωση να βγάλω τώρα; Τα δώρα της θα χρειαστεί να τα πληρώσω και μάλιστα ακριβά στην δουλειά μας, γιατί είναι και συνεταιρική και το φέσι της ξεπέρασε το δώρο!
  (Πού να δεις φέσια και χωρίς δώρα! Αμέτρητα!)
  
  Σκεφτικός ο άντρας μου, δεν μου έλεγε τίποτα, πια, γιατί ήξερε πως θα τ' ακούσει...
  
  Μια ωραία μέρα, μού είπε, με χαμηλωμένα τ' αυτιά:
  "Η Κούλα ζητάει πίσω τα δώρα της. Πού τα έχεις;Δεν μου είπε τίποτα εμένα, αλλά έφτασε στ' αυτιά μου κάτι τέτοιο, απ' την Τάδε."
  "!!!!!!!!" Τρελάθηκα!
  "Τα πέταξα! Τα χάρισα! Τα τρύπωξα σ' ένα κουτί στο πατάρι! Τα έστειλα δώρο στα εξωτερικά! Δε ξέρω! Δε θυμάμαι! Είχαμε ολόκληρη μετακόμιση! Σε κάποιο κιβώτιο θα είναι!"
  "Έλα... Ψάξε!"
  "Τώρα; Αυτές τις μέρες; Αυτή τη βδομάδα; Αποκλείεται! Δως μου χρόνο, κι άλλη φορά να μ' ακούς!"
  
  Να μην τα πολυλογώ, ο άντρας μου της παρήγγειλε πως: "τα στείλαμε στα εξωτερικά!" Να περιμένει λιγάκι, να μας τα επιστρέψουν!
  "Είδες τι αξία που είχανε!!! Τα στείλανε στο εξωτερικό!", έφτασαν τα λόγια της στη γύρα...
  
  Α! Δεν έγραψα! Πριν μου το πει ευθέως ο άντρας μου, μου είχε τηλεφωνήσει μια μέρα (ώρα;) νωρίτερα και έπαθαν τα νεύρα μου!
  Δίπλα της ήταν κι άλλος, κι έλεγε, άλλα των αλλών!
  
  "Είμαι η Κούλα και θέλω να μου δώσετε πάλι την κουρτίνα και την κουβέρτα που σας χάρισα! και δεν σας τα χάρισα! Μου τα ζητήσατε, ντράπηκα και σας τα χάρισα!" 
  
  Τρελάθηκα! 
  "Τι λες, Χριστιανή μου; Εγώ δεν ήρθα σπίτι σου και μ' έκανες και να ντραπώ κιόλας, που σε πρόσβαλλα, ενώ, κανένας άλλος φίλος που σε ήξερε, δεν θα αμφέβαλλε ποτέ για σένα;..."
  "Εσύ; Ήρθες σπίτι μου, εσύ; Πότε; Πού είναι; Το ξέρεις;"
  
  Αγκρρρρρρτρελάθηκα!
  "Πίσω μου σ' έχω σατανά", είπα, "θα πω ψέμματα, μέχρι να τα βρω! Δε γίνεται να με τρελάνει αυτή η κυρία, πριν την ώρα μου, όλα κι όλα!"
  
  Δε ξέρω κατά πού πήγε ο σατανάς, ξεστόμισα και στην ίδια: "Τα έστειλα στο εξωτερικό. Περίμενε λίγες μέρες, μέχρι να ειδοποιήσω να μού τα στείλουν, αλλά, άλλη φορά, να μην ξανακάνεις δώρα σε αγνώστους, δε σού φταίνε τίποτα, Κούλα!"
  
  Τι τα θες;
  Τα ξαναάκουσε ο άντρας μου, κι εγώ την άλλη μέρα, ανακάτεψα όλα τα κιβώτιά μου, τις ντουλάπες μου (κ.λ.π.), κι αυτά τα "άτιμα", τα είχα σε εύκολη πρόσβαση, πρόχειρη θα έλεγα, μα δε το θυμόμουνα...
  
  Τα βρήκα, με την ίδια την τσάντα της, είχε τσαλακωθεί, βεβαίως, ούτε που τα ξανακοίταξα, τα έδωσα στον άντρα μου, πρωί πρωί, την άλλη μέρα, με πολλά γκκκκκρρρρ.
  
  Όχι, γιατί έχανα τα δώρα! Ζω μια χαρά και χωρίς αυτά! Για την σύγχυση που έφερε στα καλά καθούμενα στη ζωή μου, επειδή δεν είχε τι να κάνει η Κούλα.
  
  ...Εδώ και μήνες.... είναι ακόμα μέσα στο αυτοκίνητο. Δεν πήγε να τα πάρει, γιατί ο άντρας μου της είπε: "Έλα να με πληρώσεις ότι χρωστάς στο μαγαζί, κι εδώ τα έχω."
  
  ...Δε ξέρω... τι θα μας μείνει, τελικά...
  Πάντως, τα δώρα πια, δεν τα θέλω!
  
  Όσο για το φέσι, αφορά την δουλειά του άντρα μου και δεν ξαναρωτάω.
  Χρωστάνε πολλοί, εξαφανίστηκαν πολλοί που δεν έκαναν σε μένα δώρα, δικό τους το πρόβλημα.
  
  Αλλού είναι η δική μου ευθύνη:
  Δεν έπρεπε να τα κρατήσω. Δεν μού ανήκαν, δεν μού άξιζαν, ίσως.
  
  Υγ. Γνωστό είναι ότι ζήτησε απ' τους άλλους, απ' την γύρα, τα δώρα της. Κάποιοι τα γύρισαν, κάποιοι γελάνε που δεν μπορούν να ξεράσουν κάτι τσίπουρα, κάτι ψάρια, κάτι τέτοια.
  Κι εγώ... εκείνο το κέικ... Μα κανένα, δε θα είναι ίδιο! Ήταν με τα χεράκια της!
  
  Είναι να λυπάσαι.
  Είναι ν' απορείς.
  Είναι, είμαστε για κλάμματα...
  
  Υγ2 Αυτή την βιαστική, αλλά εκ βαθέων ανάρτηση, την χρωστούσα στην Λαμπρινή, γιατί είχαμε κάνει μια συζήτηση για δώρα, κάποτε, στο Φεις, και της είχα υποσχεθεί πως θα της πω ένα πάθημά μου!
  Άργησα, αλλά εξήγησα, Λαμπρινή! Ήταν πολλά τα λόγια, για να τα γράψω τότε, στο Φεις! 
  
  Υγ3 Συμπέρασμα:
  Δεν παίρνουμε δώρα από αγνώστους.
  Δεν φορτώνουμε στους άλλους δώρα που δεν τα σηκώνουν οι πλάτες τους.
  Δεν κάνουμε δώρα και μετά τα ζητάμε πίσω.
  Κάνουμε δώρα, ως εκεί που φτάνει και η τσέπη του άλλου, γιατί αλλιώς τον προσβάλλουμε...
  Κ.λ.π. 
  
  Αύριο οι διορθώσεις, στον αέρα!
  
  Υγ4 Ώρα 4:09
  Κι αφού διόρθωσα κανά δυο χοντρά λάθη που τα είδα, γιατί έκαναν μπαμ, (έβγαζαν μάτι που λένε, λόγω βιασύνης), άλλο ένα συμπέρασμα:
  
  Υπάρχουν πολλών ειδών δώρα. Σίγουρα ο καθένας, τα δίνει με την ψυχή του, σε ανοιχτή ή πλούσια στιγμή του. Μπορεί ο δεχόμενος να ευχαριστεί και να ανταποδίδει για Χ λόγους, μα όταν ένας απ' τους δυο δεν νοιώθει καλά, το σεβόμαστε, τα ελαττώνουμε ή τα κόβουμε και μαθαίνουμε να αγαπάμε τον άλλον, όχι για τα δώρα του,(όποια κι αν ήταν αυτά), αλλά γι' αυτό που είναι.
  Εγώ κάποτε, την κυρία Κούλα θα την ξαναψάξω, όταν θα μπορώ να της σταθώ ώς Άνθρωπος, γιατί τώρα, δεν το μπορώ.
  
  Αυτά....
  
  Δένει ο παλιόκαιρος.
  Σού δίνω πίσω την αγάπη που μού δάνεισες,
  δώσε μου πίσω τη ζωή μου και ξοφλάμε.