Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΣΤΙΓΜΕΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Κυριακή, 11 Απριλίου 2010
... άσπρο παπαγαλάκι αλλά... σε κλουβί!
Κι αυτό μ' αρέσει και άλλα πολλά, αλλά τα κρατάω για αύριο!
Μη δεν έχω και θέμα!
Για φαντάσου!
Μακάρι να προλάβαινα!
Μη δεν έχω και θέμα!
Για φαντάσου!
Μακάρι να προλάβαινα!
Πάλι κεράκια... και πάντα κεράκια
Με κεράκια ξεκίνησα... με κεράκια τελειώνω γι' απόψε...Προέκυψε.
Κι αυτή η φώτο κλεμμένη από τον Στράτο!
Πήγε καλά η σοδειά γι' απόψε... δηλαδή σήμερα... που ξημέρωσε του Θωμά!
Του Άπιστου...
Συμβολικά αυτά τα κεράκια για τις ψυχές μου και για τις αναμνήσεις αυτής της γιορτής.
Χρόνια Πολλά σε όσους γιορτάζουν!
Άστο, άτιτλο!...
Ξαναπήγα να πάρω το λινγκ απ' την Ελένη και βρέθηκα να διαβάζω παρακάτω. Πολύ φυσιολογικό, εφόσον η Ελένη πάντα λογοτεχνικά με "ξεμυαλίζει"!
Ε, όταν είδα πως έπεσα πάνω σε κάποιες συμπτώσεις και θέματα...
Άστο!
Ανήκει στην κατηγορία στίγμα στιγμών Σαββάτου και της άγραφης ζωής μου!
Όταν δω αυτή την ανάρτηση, ξέρω εγώ τι θα θυμηθώ!
Ελένη μου, πολύ μεταφυσική έπεσε! Τι θα γίνει με κάποιες συμπτώσεις των θεμάτων σου;
Έλεος! Όλη μέρα για "κλέφτη" μίλαγα και ξεμπέρδευα κουβάρια! Ακόμα ξετυλίγω!
“Τίποτα δεν ήταν εντάξει. Το ήξερα. Κι όχι μόνο αυτός ο τελευταίος χρόνος. Τα πράγματα είχαν σαπίσει εδώ και καιρό. Το ήξερα από την αρχή κι έδινα παρατάσεις στον εαυτό μου”.
Ένας ξένος διάλογος και εκείνη που, τελικά, είναι οι άλλοι:
“ΡΑΜΟΝ: Θα μας πεις επιτέλους γιατί έγινες κλέφτης;
ΕΝΤΙ: Γιατί αυτή η επιθυμία; Γιατί η ζωή πίσω από το παραβάν; Μήπως δεν θεωρώ τον εαυτό μου ικανό να απολαύσει και πρέπει να ζω μέσα από τις επιθυμίες των άλλων κλέβοντάς τους; Κάθε ερώτηση οδηγεί σε μια άλλη, και η άλλη σε άλλη, σ' έναν κυκεώνα ερωτηματικών...”
Διότι και η δική της ζωή, μια ζωή, πίσω από το παραβάν, σαν τον Έντι:
“ΕΝΤΙ: Δεν καταλαβαίνεις, το παραβάν είχε συμβολική σημασία. Γιατί εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι είχα περάσει όλη τη ζωή μου πίσω από ένα παραβάν. Κρυφοκοιτάζοντας τι κάνουν οι άλλοι, καραδοκώντας την κατάλληλη ευκαιρία. Γιατί έγινα κλέφτης; ρώτησα τον εαυτό μου. Γιατί; Γιατί; Θυμήθηκα την εποχή που ήμουν παπαδάκι, την πρώτη φορά που έκλεψα το παγκάρι. Οι γλυκές ψαλμωδίες στο βάθος. Αυτή η έξαψη, η συγκίνηση. Και θα σας πω και κάτι άλλο, οι πρώτες κλοπές, οι πρώτες απόπειρες να σουφρώσω κάτι, ψιλοπράγματα δηλαδή, συμπίπτουν στην περίπτωσή μου με τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα. Πώς το εξηγείτε αυτό; Γιατί πρέπει να υπάρχει κάποια εξήγηση...”
Ε, όταν είδα πως έπεσα πάνω σε κάποιες συμπτώσεις και θέματα...
Άστο!
Ανήκει στην κατηγορία στίγμα στιγμών Σαββάτου και της άγραφης ζωής μου!
Όταν δω αυτή την ανάρτηση, ξέρω εγώ τι θα θυμηθώ!
Ελένη μου, πολύ μεταφυσική έπεσε! Τι θα γίνει με κάποιες συμπτώσεις των θεμάτων σου;
Έλεος! Όλη μέρα για "κλέφτη" μίλαγα και ξεμπέρδευα κουβάρια! Ακόμα ξετυλίγω!
“Τίποτα δεν ήταν εντάξει. Το ήξερα. Κι όχι μόνο αυτός ο τελευταίος χρόνος. Τα πράγματα είχαν σαπίσει εδώ και καιρό. Το ήξερα από την αρχή κι έδινα παρατάσεις στον εαυτό μου”.
Ένας ξένος διάλογος και εκείνη που, τελικά, είναι οι άλλοι:
“ΡΑΜΟΝ: Θα μας πεις επιτέλους γιατί έγινες κλέφτης;
ΕΝΤΙ: Γιατί αυτή η επιθυμία; Γιατί η ζωή πίσω από το παραβάν; Μήπως δεν θεωρώ τον εαυτό μου ικανό να απολαύσει και πρέπει να ζω μέσα από τις επιθυμίες των άλλων κλέβοντάς τους; Κάθε ερώτηση οδηγεί σε μια άλλη, και η άλλη σε άλλη, σ' έναν κυκεώνα ερωτηματικών...”
Διότι και η δική της ζωή, μια ζωή, πίσω από το παραβάν, σαν τον Έντι:
“ΕΝΤΙ: Δεν καταλαβαίνεις, το παραβάν είχε συμβολική σημασία. Γιατί εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι είχα περάσει όλη τη ζωή μου πίσω από ένα παραβάν. Κρυφοκοιτάζοντας τι κάνουν οι άλλοι, καραδοκώντας την κατάλληλη ευκαιρία. Γιατί έγινα κλέφτης; ρώτησα τον εαυτό μου. Γιατί; Γιατί; Θυμήθηκα την εποχή που ήμουν παπαδάκι, την πρώτη φορά που έκλεψα το παγκάρι. Οι γλυκές ψαλμωδίες στο βάθος. Αυτή η έξαψη, η συγκίνηση. Και θα σας πω και κάτι άλλο, οι πρώτες κλοπές, οι πρώτες απόπειρες να σουφρώσω κάτι, ψιλοπράγματα δηλαδή, συμπίπτουν στην περίπτωσή μου με τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα. Πώς το εξηγείτε αυτό; Γιατί πρέπει να υπάρχει κάποια εξήγηση...”
Κάπου εδώ... για να βρω την χαμένη μπάλα
Στον αθλητισμό το λένε:"Χάσαμε την μπάλα".
Στη ζωή το λένε:"Πάμε πάλι απ' την αρχή, εκεί που μείναμε, για να ξετυλίξουμε σωστά το κουβάρι της ζωής και να μην μπερδευόμαστε."
Κάπως έτσι.
Στο ίντερνετ το βρήκα σε: "Κάπου εδώ".
Πάω λοιπόν "κάπου εδώ" για να ξαναβρώ την χαμένη μπάλα της καταγραφής σημαντικών στιγμών και γεγονότων της ζωής μου και των φίλων μου, πριν με βγάλει η ζωή τελείως έξω απ' το "γήπεδο"!
Απόψε θυμήθηκα ένα απόσπασμα απ' τον Αλχημιστή που έγραφε κάπως έτσι:
"Να περπατάς την ώρα του βαδίσματος, να δουλεύεις την ώρα της δουλειάς", κάτι τέτοιο σε νόημα.
Πάντα προσπαθώ να συγκεντρώνομαι στο ένα, στο συγκεκριμένο, στη στιγμή, αλλά είναι πολλά αυτά που συμμετέχουν στην κάθε στιγμή, οπότε, κάτι (ή και πολλά)ξεφεύγει απ' το επίκεντρο της προσοχής μου και της προταιρεότητας που τους αξίζει.
Συλλέκτρια στιγμών και γεγονότων, μια ζωή, εδώ στα μπλογκ έμεινα πολύ πίσω.
Είπα απόψε να τα πάρω με τη σειρά, κι όποτε φτάσω στο σήμερα!
Είναι η μόνη λύση!
Στη ζωή το λένε:"Πάμε πάλι απ' την αρχή, εκεί που μείναμε, για να ξετυλίξουμε σωστά το κουβάρι της ζωής και να μην μπερδευόμαστε."
Κάπως έτσι.
Στο ίντερνετ το βρήκα σε: "Κάπου εδώ".
Πάω λοιπόν "κάπου εδώ" για να ξαναβρώ την χαμένη μπάλα της καταγραφής σημαντικών στιγμών και γεγονότων της ζωής μου και των φίλων μου, πριν με βγάλει η ζωή τελείως έξω απ' το "γήπεδο"!
Απόψε θυμήθηκα ένα απόσπασμα απ' τον Αλχημιστή που έγραφε κάπως έτσι:
"Να περπατάς την ώρα του βαδίσματος, να δουλεύεις την ώρα της δουλειάς", κάτι τέτοιο σε νόημα.
Πάντα προσπαθώ να συγκεντρώνομαι στο ένα, στο συγκεκριμένο, στη στιγμή, αλλά είναι πολλά αυτά που συμμετέχουν στην κάθε στιγμή, οπότε, κάτι (ή και πολλά)ξεφεύγει απ' το επίκεντρο της προσοχής μου και της προταιρεότητας που τους αξίζει.
Συλλέκτρια στιγμών και γεγονότων, μια ζωή, εδώ στα μπλογκ έμεινα πολύ πίσω.
Είπα απόψε να τα πάρω με τη σειρά, κι όποτε φτάσω στο σήμερα!
Είναι η μόνη λύση!
Σάββατο, 10 Απριλίου 2010
"ΤΑ ΧΝΑΡΙΑ"
Τα χνάρια μου!...
Ήταν βράδυ Πέμπτης που περπατούσα... έχοντάς τα τυπωμένα μέσα στην τσάντα μου...
Ήταν μεσημέρι Παρασκευής που ανέβηκαν πιο ψηλά...
Ήταν βράδυ Παρασκευής που ενώθηκαν με τόσα άλλα χνάρια...
Τρίτη, 6 Απριλίου 2010
Δε φτάνει...
Αγαπημένοι μου φίλοι, "Χριστός Ανέστη" και "Χρόνια Πολλά"!
Ήθελα να γράψω πολλά, να επισκεφθώ πολλούς, αλλά... δηλώνω πολύ κουρασμένη.
Βρήκα αυτό το τραγουδάκι, να σας κρατάει συντροφιά, έως ότου μαζέψω ενέργεια.
Να περνάτε καλά!
Σας σκέφτομαι όλους και "ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ", όπως έλεγε και η Μαρία Αλιφέρη!
Υπομονή! Όλα θα ρυθμιστούν σιγά- σιγά και κυρίως το πρόγραμμά μου!
Πέμπτη, 1 Απριλίου 2010
"Καλή Ανάσταση!"
Το κυκλάμινο του βουνού μαζί με την Κατερίνα εύχονται ολόψυχα σε ΟΛΟΥΣ σας
"ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!"
Δευτέρα, 29 Μαρτίου 2010
Αποκωδικοποίηση
Τις τελευταίες μέρες σας έχω μπερδέψει πολύ και το ξέρω.
Δεν ήταν εσκεμμένο.
Ήταν μια μπερδεμένη απόφαση που πήγαινε από μόνη της εκεί.
Ήμουνα κι εγώ πολύ μπερδεμένη και αγχωμένη.
Έβλεπα το θέμα πολύ αλλιώς...
Όσο περνούν οι μέρες όμως, τόσο περισσότερο καταλαβαίνω πως μάλλον... έτσι έπρεπε να γίνει!
Οι συμπτώσεις, οι συνθήκες, όλα οδηγούσαν εκεί.
Ο Νίκος ο φίλος μας ο καφετζής ήταν γραμμένο στον ρόλο της ζωής του να Φύγει, έτσι: Νωρίς, ξαφνικά και απρόοπτα.
Για κάποιον λόγο. Κανείς δεν τον ξέρει.
Άδικο για την οικογένειά του, για τους φίλους του, για τους γνωστούς του, για τους πελάτες του.
"Άντε, ρε Κατερίνα, πότε θ' ανοίξεις το καφενείο να πιούμε τον καφέ του Νίκου!" μου λένε φίλοι και πελάτες του τις τελευταίες μέρες.
"Παιδιά, πρέπει να το πάρετε απόφαση πως καφέ του Νίκου δεν θα ξαναπιείτε, όπως και δεν θα ξαναδείτε τον ίδιο τον Νίκο! Ο Νίκος είχε την μοναδική του σφραγίδα και την πήρε μαζί του. Τώρα θα συμβιβαστείτε με τον καφέ της Κατερίνας ή του Δημήτρη ή του Τάσου, ακόμα και της Λένας που κι αυτοί πάλι θα έχουν την δική τους σφραγίδα. Λυπάμαι που σας λέω την αλήθεια... αλλά έτσι είναι. Κανένας δεν θα κάνει ποτέ τον ωραίο και ανεπανάληπτο καφέ του Νίκου. Δεν ήξερα... Αν ήξερα, όταν πήγαινα εκεί θα "έκλεβα" την τέχνη του, αν και δεν θα χρειάζονταν. Ο ίδιος θα μου μαρτυρούσε όλα τα μυστικά της επιτυχίας του! Αλλά... δεν προλάβαμε..."
Μήπως, τι προλάβαμε;
Ειδικά εκείνος, τι πρόλαβε να χαρεί;
Όλο δουλειά, δουλειά, δουλειά!
Και του το έλεγα: "Δεν αξίζει Νίκο η ζωή τόση κούραση... κ.λ.π."
Συμφωνούσε... μα, εκεί!
Κι εγώ που του τα έλεγα... βρέθηκα και στην θέση του!
Γι' αυτό, ποτέ μη λες ποτέ!
Είχα ένα ζοριλίκι το περίπτερο, πάρε και το Καφενείο να στηρίξουμε αύριο και τον γιο!
Ναι, γιατί όχι;
Για την οικογένειά μου θα είμαι πάντα στην πρώτη γραμμή!
Όσο μπορώ! Όσο αντέχω! Θέληση μεγάλη έχω! Αν με βοηθήσουν και τα κότσια... θα τα καταφέρουμε! Όχι για να γίνουμε πλούσιοι! Για ένα μεροκάματο, για να βγαίνει η ζωή και οι δόσεις της οι οικονομικές που μας πνίγουν, αυτές τις δύσκολες εποχές.
Όφειλα να ενημερώσω τους ιντερνετικούς φίλους μου, γιατί λείπω ή θα λείψω.
Αν εξαφανίστηκα πριν ακόμα τ' ανοίξουμε, σκεφτείτε μετά!
Ωστόσο, είμαι ικανή αργότερα να κάνω σύνδεση κι εκεί, να πάρω κι ένα ράντζο να κοιμάμαι λιγάκι, κι όλα θα πάνε καλά!
Σήμερα το δέχθηκα μέσα μου ότι το χαίρεται ο Νίκος από κει ψηλά, γι' αυτό και σας το ανακοινώνω!
Τώρα μπορώ να δεχθώ τις ευχές σας!
Όταν με το καλό έρχεστε Βόλο, θα μάθετε το στέκι μου κι εγώ θα κερνάω!...
Αγάπη στην ουσία μας λείπει, κι όχι λεφτά!
Αν τα βρούμε και τα δυο, ότι καλύτερο!
Υγ. Να ευχηθώ "Καλό Πάσχα" σε όλους σας, αν και θα βρω την ευκαιρία να τα ξαναπούμε!
Μέχρι ν' ανοίξουμε, να ετοιμαστούμε, να μάθουμε να κάνουμε καφέ...
Μόνο που χρειάζομαι ύπνο! ΤΕΖΑ!
Εδώ Τιραμόλας Κατερίνα κι εκεί τα ΧΝΑΡΙΑ ΜΑΣ!
Δεν ήταν εσκεμμένο.
Ήταν μια μπερδεμένη απόφαση που πήγαινε από μόνη της εκεί.
Ήμουνα κι εγώ πολύ μπερδεμένη και αγχωμένη.
Έβλεπα το θέμα πολύ αλλιώς...
Όσο περνούν οι μέρες όμως, τόσο περισσότερο καταλαβαίνω πως μάλλον... έτσι έπρεπε να γίνει!
Οι συμπτώσεις, οι συνθήκες, όλα οδηγούσαν εκεί.
Ο Νίκος ο φίλος μας ο καφετζής ήταν γραμμένο στον ρόλο της ζωής του να Φύγει, έτσι: Νωρίς, ξαφνικά και απρόοπτα.
Για κάποιον λόγο. Κανείς δεν τον ξέρει.
Άδικο για την οικογένειά του, για τους φίλους του, για τους γνωστούς του, για τους πελάτες του.
"Άντε, ρε Κατερίνα, πότε θ' ανοίξεις το καφενείο να πιούμε τον καφέ του Νίκου!" μου λένε φίλοι και πελάτες του τις τελευταίες μέρες.
"Παιδιά, πρέπει να το πάρετε απόφαση πως καφέ του Νίκου δεν θα ξαναπιείτε, όπως και δεν θα ξαναδείτε τον ίδιο τον Νίκο! Ο Νίκος είχε την μοναδική του σφραγίδα και την πήρε μαζί του. Τώρα θα συμβιβαστείτε με τον καφέ της Κατερίνας ή του Δημήτρη ή του Τάσου, ακόμα και της Λένας που κι αυτοί πάλι θα έχουν την δική τους σφραγίδα. Λυπάμαι που σας λέω την αλήθεια... αλλά έτσι είναι. Κανένας δεν θα κάνει ποτέ τον ωραίο και ανεπανάληπτο καφέ του Νίκου. Δεν ήξερα... Αν ήξερα, όταν πήγαινα εκεί θα "έκλεβα" την τέχνη του, αν και δεν θα χρειάζονταν. Ο ίδιος θα μου μαρτυρούσε όλα τα μυστικά της επιτυχίας του! Αλλά... δεν προλάβαμε..."
Μήπως, τι προλάβαμε;
Ειδικά εκείνος, τι πρόλαβε να χαρεί;
Όλο δουλειά, δουλειά, δουλειά!
Και του το έλεγα: "Δεν αξίζει Νίκο η ζωή τόση κούραση... κ.λ.π."
Συμφωνούσε... μα, εκεί!
Κι εγώ που του τα έλεγα... βρέθηκα και στην θέση του!
Γι' αυτό, ποτέ μη λες ποτέ!
Είχα ένα ζοριλίκι το περίπτερο, πάρε και το Καφενείο να στηρίξουμε αύριο και τον γιο!
Ναι, γιατί όχι;
Για την οικογένειά μου θα είμαι πάντα στην πρώτη γραμμή!
Όσο μπορώ! Όσο αντέχω! Θέληση μεγάλη έχω! Αν με βοηθήσουν και τα κότσια... θα τα καταφέρουμε! Όχι για να γίνουμε πλούσιοι! Για ένα μεροκάματο, για να βγαίνει η ζωή και οι δόσεις της οι οικονομικές που μας πνίγουν, αυτές τις δύσκολες εποχές.
Όφειλα να ενημερώσω τους ιντερνετικούς φίλους μου, γιατί λείπω ή θα λείψω.
Αν εξαφανίστηκα πριν ακόμα τ' ανοίξουμε, σκεφτείτε μετά!
Ωστόσο, είμαι ικανή αργότερα να κάνω σύνδεση κι εκεί, να πάρω κι ένα ράντζο να κοιμάμαι λιγάκι, κι όλα θα πάνε καλά!
Σήμερα το δέχθηκα μέσα μου ότι το χαίρεται ο Νίκος από κει ψηλά, γι' αυτό και σας το ανακοινώνω!
Τώρα μπορώ να δεχθώ τις ευχές σας!
Όταν με το καλό έρχεστε Βόλο, θα μάθετε το στέκι μου κι εγώ θα κερνάω!...
Αγάπη στην ουσία μας λείπει, κι όχι λεφτά!
Αν τα βρούμε και τα δυο, ότι καλύτερο!
Υγ. Να ευχηθώ "Καλό Πάσχα" σε όλους σας, αν και θα βρω την ευκαιρία να τα ξαναπούμε!
Μέχρι ν' ανοίξουμε, να ετοιμαστούμε, να μάθουμε να κάνουμε καφέ...
Μόνο που χρειάζομαι ύπνο! ΤΕΖΑ!
Εδώ Τιραμόλας Κατερίνα κι εκεί τα ΧΝΑΡΙΑ ΜΑΣ!
Παρασκευή, 26 Μαρτίου 2010
Το "μετά" ... άρχισε
Η Κατερίνα ΔΕ.ΣΤΑ.ΠΑ Σκέφτομαι, ότι η ζωή μου τρέχει σαν ταινία στο γρήγορο και δεν προλαβαίνω να λυπηθώ ή να χαρώ κάποιες συγκεκριμένες δυνατές στιγμές. Πάντα ήθελα τον χρόνο μου για όλα. Προς το παρόν, ντεμί, ενώ θα έπρεπε να πετάω από χαρά. "Ιδιαίτερος" άνθρωπος, πάντα, δυστυχώς!
Η Κατερίνα ΔΕ.ΣΤΑ.ΠΑ Όι εκτός ίντερνετ φίλοι, χαίρονται που αναγκαστικά θα ξεκόψω απο δω. "Τώρα; Πώς θα ζήσεις χωρίς ίντερνετ; Θα το έχεις κι εκεί;" Αργότερα... ναι! Και σε απευθείας μετάδοση, μάλιστα! Υπομονή!
Πέμπτη, 25 Μαρτίου 2010
Όπως λένε... "στα χαμένα"...
Η Κατερίνα ΔΕ.ΣΤΑ.ΠΑ
Είπα
εγώ: "Δε θα χωρέσει στον τοίχο μου!" "Τι σκέφτεσαι;" με ρωτάει πάλι
το Φεισμπουκ. Τι να του απαντήσω; Εδώ δεν χωράνε, ούτε πολλές λέξεις,
ούτε πολλές σκέψεις. Μόνο την κεντρική ιδέα: Το αν η όποια "πριν" ή
"μετά" εποχή της ζωής μου ήταν καλύτερη ή χειρότερη, μόνο ...στην πορεία του "...
Σύνορα πριν και μετά...
Είπα εγώ: "Δε θα χωρέσει στον τοίχο μου!"
"Τι σκέφτεσαι;" με ρωτάει πάλι το Φεισμπουκ.
Τι να του απαντήσω; Εδώ δεν χωράνε, ούτε πολλές λέξεις, ούτε πολλές σκέψεις. Μόνο την κεντρική ιδέα:
Το αν η όποια "πριν" ή "μετά" εποχή της ζωής μου ήταν καλύτερη ή χειρότερη, μόνο στην πορεία του "μετά" θα το μάθω, γι' αυτό πρέπει να χαλαρώσω.
"Το να είμαι στα σύνορα, το να το αισθάνομαι και να το επιλέγω κιόλας η ίδια, είναι μεγάλη υπόθεση, γι' αυτό δεν χρειάζεται πανικός", λέω στον εαυτό μου!
Σας μπέρδεψα, ε;
Αν ήταν αλλιώς, θα έγραφα, ντε;
"Τι σκέφτεσαι;" με ρωτάει πάλι το Φεισμπουκ.
Τι να του απαντήσω; Εδώ δεν χωράνε, ούτε πολλές λέξεις, ούτε πολλές σκέψεις. Μόνο την κεντρική ιδέα:
Το αν η όποια "πριν" ή "μετά" εποχή της ζωής μου ήταν καλύτερη ή χειρότερη, μόνο στην πορεία του "μετά" θα το μάθω, γι' αυτό πρέπει να χαλαρώσω.
"Το να είμαι στα σύνορα, το να το αισθάνομαι και να το επιλέγω κιόλας η ίδια, είναι μεγάλη υπόθεση, γι' αυτό δεν χρειάζεται πανικός", λέω στον εαυτό μου!
Σας μπέρδεψα, ε;
Αν ήταν αλλιώς, θα έγραφα, ντε;
Υγ. Η προσαρμογή θα είναι λίγο ζόρικη, αλλά... να μην ανησυχούν οι φίλοι μου!
Τα κουσούρια δεν κόβονται...
Θα λιγοστέψουμε την ποσότητα και θα πάμε στην ποιότητα! Απλούστατα!
Του Σπανού τα γέννια δεν γίνονται, μόνο!
http://anhfora.blogspot.gr/search/label/%CE%A3%CE%A4%CE%99%CE%93%CE%9C%CE%95%CE%A3?updated-max=2010-04-12T00:43:00%2B03:00&max-results=20&start=20&by-date=false
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου