Της αβύσσου

Εν γνώση μου, λοιπόν, πάντα έλεγα πολλά, κρατούμενες κι αυτές οι στιγμές του μπλογκ, για άλλη φορά!
Ε, μα!
Δε βγαίνει!
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, γιατί να "ξεφύγω" εγώ, άραγε;
Λέω να σταματήσω να ψάχνω αυτό που ξεκίνησα.
Μπορεί να είναι και στα χαρτιά μου!
Ποτέ δεν ξέρεις!

...Κι ύστερα, γιατί να το ψάξω, αφού το θυμάμαι;
Ναι, άλλη η στιγμή, θά 'ναι πιο κρύο, μα θα είναι ο αντίλαλος της ανάμνησης.
Η ένταση του τώρα, θα δείξει και του τότε...
Λογικόν;
Λογικότατον!

Έλα, τα κρατούμενα, να ξεκολλήσουμε, Κατερίνα!

>>>>

Εν γνώσει μου λοιπόν, θυμάμαι ότι «πρέπει» να θυμηθώ.
Αυτά συμβαίνουν όταν μέσα απ’ τους ήρωες ξεπηδούν αληθινά πρόσωπα και αληθινές ιστορίες.
Είναι η πρώτη φορά που ξεκινάω έτσι, στα τυφλά. Χωρίς να ξέρω που θα με βγάλει η ψυχή, γιατί έτσι κι αλλιώς, πάντα αυτή βγαίνει πρώτη και πάντα αυτή επικρατεί.
Την έχω κυνηγήσει πολλές φορές, την έχω μαλώσει, την έχω απειλήσει να μη στέκεται εμπόδιο στη φαντασία μου, αλλά εκείνη με νικούσε πάντα μέχρι τώρα.
Αυτή τη φορά αφήνω ελεύθερες και τις δυο, φαντασία και ψυχή ή ψυχή και φαντασία κι όποια θέλει ας νικήσει. Όποια έχει μεγαλύτερα κότσια, ας βγει και στο χαρτί.

(θα μπορούσε να είναι πρόλογος)

Αναρτήθηκε από Ελπίδα στις 7/14/2007 08:11:00 μ.μ.