Δικαίωμα, για το κορίτσι μου,

που σήμερα γιορτάζει!

" Η οικογένειά μου εξακολουθεί να στέκεται στο πλευρό μου κι αυτό με οπλίζει με κουράγιο για το μέλλον."

"Πάντα, κορίτσι μας! Πάντα!"

Ήταν Σεπτέμβρης 2012, όταν έδωσε αυτή την συνέντευξη στην Θεσσαλία.

Η νεαρή Βολιώτισσα ηθοποιός μιλά για τους στόχους και τα όνειρά της

ΛΕΝΑ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ:

«Μέσα από το θέατρο ανακαλύπτω την ανθρώπινη φύση»

Του ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΣΕΜΕΡΓΕΛΗ

Με τη συμμετοχή της στην αρχαία τραγωδία «Βάκχες» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παπαθεοδώρου, η βολιώτισσα ηθοποιός Λένα Παπαθεοδώρου, το φετινό καλοκαίρι είχε την ευκαιρία να πάρει το… βάπτισμα του πυρός μπροστά σε κοινό. Από τις αρχές του περασμένου Ιουλίου και για ενάμιση περίπου μήνα, η νεαρή ηθοποιός περιόδευσε σε αρκετές  πόλεις της Ελλάδας και αποκόμισε τις πρώτες εμπειρίες της επί σκηνής παίζοντας στο Χορό.

Η Λένα Παπαθεοδώρου ένα χρόνο μετά την αποφοίτησή της από τη Ανώτερη Δραματική Σχολή «Ιάκωβος Καμπανέλλης», στην οποία είχε την ευκαιρία να διδαχθεί τα μυστικά του θεάτρου πλάι σε γνωστά ονόματα, πλέον ετοιμάζεται να χαράξει τη δική της πορεία στο χώρο. Οπλισμένη με αισιοδοξία για τη συνέχεια, αλλά και συνειδητοποιημένη για τις δυσκολίες που κρύβει στις μέρες μας η ενασχόληση με την ηθοποιία, η Λένα Παπαθεοδώρου μίλησε για την αγάπη της για το θέατρο και τις προσδοκίες της για το μέλλον.

H 27χρονη ηθοποιός, κόρη της Κατερίνας Δεσπότη-Σταματίου, αλλά και του Δημήτρη Παπαθεοδώρου, στη συνέντευξη που παραχώρησε στη «Θ» αναφέρθηκε επίσης στις προκλήσεις που κρύβει κάθε ρόλος, αλλά και για την πίστη της για το δρόμο που επέλεξε να ακολουθήσει στο χώρο του θεάτρου.

Πριν από λίγο καιρό συμμετείχες στην πρώτη παράσταση της καριέρας σου. Πώς θα περιέγραφες την εμπειρία που έζησες μέσα από τις «Βάκχες»;

Πλέον που οι παραστάσεις ολοκληρώθηκαν, συνειδητοποιώ ότι οι «Βάκχες» ήταν η πρώτη επαγγελματική δουλειά μου κι αυτό σημαίνει πολλά για μένα. Θυμάμαι πώς όταν τελείωσαν οι πρόβες και ήμασταν έτοιμοι για την εναρκτήρια παράσταση, ένιωθα τόσο αμήχανα. Όμως, μόλις εμφανίστηκα στη σκηνή και κατάλαβα ότι θα παίζαμε μπροστά σε κοινό, όλοι οι φόβοι μου εξανεμίστηκαν.

Πώς ένιωσες όταν πληροφορήθηκες πώς πέρασες από την οντισιόν;

Η αλήθεια είναι πως μόλις οριστικοποιήθηκε η συμμετοχή μου στο θίασο, δεν μπορούσα να το πιστέψω κι έλεγα στον εαυτό μου: «Τι έγινε τώρα;». Θα έλεγα πως ήταν μία από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου. Βέβαια, κάθε φορά που περνάω από μία οντισιόν, τονίζω συνεχώς στον εαυτό μου ότι κάποιες φορές είναι και θέμα τύχης να πάρεις έναν ρόλο. Ιδιαίτερα τώρα που η ζήτηση είναι ελάχιστη και η προσφορά πολλαπλάσια.

Πώς θα χαρακτήριζες το ξεκίνημα ενός νέου ηθοποιού σήμερα;

Θυμάμαι τι μας έλεγε μία δασκάλα στη σχολή μας πως «όποιος θέλει να γίνει ηθοποιός αυτή την εποχή, απλά αυτοκτονεί». Το πιστεύω κι εγώ αυτό, αφού λόγω της οικονομικής κρίσης οι ευκαιρίες για δουλειά έχουν μειωθεί στο ελάχιστο. Η κατάσταση είναι πολλή δύσκολη και απαιτεί γερά νεύρα και υπομονή. Όμως, για μένα αυτή είναι η μαγεία που κρύβει το επάγγελμα. Κάθε ηθοποιός μέσα από αυτό που κάνει, ζει το δικό του παραμύθι.

Οπότε, η στήριξη από το οικογενειακό περιβάλλον θεωρείται επιβεβλημένη;

Συνήθως όταν ένα παιδί λέει στους γονείς του πώς θέλει να ασχοληθεί με την ηθοποιία, εκείνοι σπάνια χαίρονται. Σε μένα συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Από την πρώτη στιγμή που τους ανακοίνωσα ότι θέλω να πάω σε δραματική σχολή, είχα την αμέριστη συμπαράστασή τους, τόσο ηθική, όσο και οικονομική. Προσωπικά νιώθω τυχερή, γιατί οι γονείς μου μπορεί να είναι τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες, αλλά αμφότεροι διαθέτουν «ανοικτό» μυαλό. Η οικογένειά μου εξακολουθεί να στέκεται στο πλευρό μου κι αυτό με οπλίζει με κουράγιο για το μέλλον.

Πότε κατάλαβες ότι η επιθυμία σου ήταν να σπουδάσεις υποκριτική;

Στη σχολή Καμπανέλλη πήγα σε ηλικία 24 ετών κι αφού ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στη γαλλική φιλολογία. Θα έλεγα ότι τόσο τα γαλλικά, όσο και το θέατρο, ήταν τα δύο παιδικά μου όνειρα και σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφέρω την κα Δέσποινα Αποστολοπούλου. Ήταν η πρώτη μου δασκάλα γαλλικών, ενώ χάρη σε εκείνη ήρθα και σε επαφή με το θέατρο και με έκανε να τα αγαπήσω εξίσου και τα δύο. 

Αλήθεια, τι σημαίνει το θέατρο για σένα;

Όταν ξεκίνησα τα μαθήματα στη δραματική σχολή, η έννοια του θεάτρου ήταν πιο αφηρημένη μέσα μου. Όμως, στην πορεία ανακάλυψα ότι μέσα από το θέατρο ανακαλύπτω εμένα. Ειδικά από αυτή την τέχνη, μας δίνεται η ευκαιρία να ανακαλύψουμε πολλά για την ανθρώπινη φύση. Κάθε ρόλος είναι και μία πρόκληση για τον ηθοποιό που τον υποδύεται. Βέβαια εκείνο που προσδίδει ακόμη μεγαλύτερη γοητεία στο θέατρο είναι πως ότι γίνεται επί σκηνής, «πεθαίνει» έπειτα από δυο ώρες με το που θα πέσει η αυλαία. Κάθε παράσταση είναι διαφορετική και δεν μοιάζει με την προηγούμενη.  

Ποιες συμβουλές κράτησες από τους καθηγητές σου στη σχολή;

Ένα από τα πρώτα πράγματα που μας επαναλάμβαναν είναι πως η δουλειά του ηθοποιού είναι τέτοια, που μπορεί να πέφτεις, αλλά επιβάλλεται να σηκωθείς. Μας έλεγαν συχνά ότι δεν πρέπει να εξαρτώμαστε από το χειροκρότημα του κοινού, αλλά και από μία κριτική που ενδεχομένως να μην είναι εκείνη που θέλουμε. Κάθε ηθοποιός οφείλει να κινείται πάνω στο δικό του άξονα και το κυριότερο; Να πιστεύει σε αυτό που κάνει, να εμπιστεύεται τη δουλειά του, αλλιώς θα θυμίζει φτερό στον άνεμο.

Με τις «Βάκχες» πήρες το… βάπτισμα του πυρός στο θέατρο. Όμως, πριν λίγους μήνες είχες την ευκαιρία να πάρεις και μία πρώτη «γεύση» και από τον κινηματογράφο.

Πράγματι. Το Νοέμβριο του 2011 μου δόθηκε η ευκαιρία να πάρω ένα βοηθητικό ρόλο στην ταινία «Χαρά», που σκηνοθέτησε ο Ηλίας Γιαννακάκης. Σε μία σκηνή υποδύθηκα μία συγκρατούμενη της Αμαλίας Μουτούση, που κρατάει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία. Το πέρασμά μου ήταν σύντομο, αλλά τουλάχιστον είδα πως είναι να δουλεύεις μπροστά από τις κάμερες και να ακούς το «πάμε» από το σκηνοθέτη. Ήταν μία εμπειρία για μένα για το πώς γυρίζεται μία ταινία.

Έχεις ασχοληθεί και με το τραγούδι, σωστά;

Παράλληλα με την υποκριτική έκανα και μαθήματα φωνητικής. Βέβαια, άλλο πράγμα το θέατρο και άλλο το τραγούδι. Κάποιο διάστημα τραγούδησα σε μία μπουάτ στην Πλάκα, μία συνεργασία από την οποία αποκόμισα εμπειρίες και σ’ αυτό το κομμάτι, αλλά για μένα το θέατρο είναι η πρώτη προτεραιότητα που βάζω. 

 Θα ήθελα να κλείσουμε, κάνοντας μία ευχή για το μέλλον…

Το πρώτο πράγμα που εύχομαι, είναι να βγούμε όλοι πιο δυνατοί μέσα από όσα βιώνουμε τα τελευταία χρόνια και να ξεπεράσουμε όλες αυτές τις δυσκολίες. Σε προσωπικό επίπεδο, θέλω να είναι καλά οι άνθρωποι που αγαπώ, ενώ για τα επαγγελματικά μου σίγουρα θα είμαι ευτυχισμένη εάν καταφέρω να κάνω το θέατρο να είναι η δουλειά μου.

******

Υγ. Τότε, το κορίτσι μου, δεν μ' άφησε να το δημοσιεύσω... (Μούγκα κι εδώ, απ' το 2010!)

Δε θέλει να "μιλάει" η μαμά της, για κείνη... αλλά οι άλλοι!
Ότι βιντεάκια είχα, όλα κλειστά, εκτός απ' αυτό, ώς δικαίωμα απ' το σοκ, που όταν την είδα πεσμένη στο πάτωμα, κι ακούγονταν να τραγουδάει εκείνη, έπαθα! Νόμιζα πως ήταν μαγνητοφωνημένη, μα εκείνη συνέχιζε και όρθια, ενώ "χτυπιόταν" με όλα τα παιδιά!
Δεν ήξερα τι θα δω, δεν ήξερα τι θα "πάθω"! Οι δικές μου καταγραφές, άσχετες! Από αντιγραφή κι αντιγραφή, από μηχανή φίλης, αντιγραφή απ' την μηχανή μου και τρέχα γύρευε!
Αλίμονο, κόρη μου!
Αν το μάθεις, ότι το θυμήθηκα...
Εμ! Ελληνίδα μάνα είμαι κι εγώ! Έλεος!

Το δέχτηκα, αλλά σήμερα που γιορτάζει και με αφορμή κάτι άλλο που θα γράψω στην επόμενη ανάρτηση, σ'χώρα με, κόρη!!!

"Πολύχρονη, γερή κι ευτυχισμένη"!