.......
...Ώρες πέρασαν από τότε.
Έγινε κιόλας, χθες.
Τόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος, τρέχοντας.
Είναι αυτά τα γρήγορα που κάνει συχνά η ζωή, γιατί βλέπει πως κολλάς πολύ πίσω.
Πόσο πίσω;
Ε, να μην είναι πάνω από 16 χρόνια;
Τόσα ήταν, τόσο τ' απέφευγα κι έπεσαν όλα μαζεμένα, πάνω μου, χθες, ήρθε το σήμερα, κι ακόμα τεντώνω σωματικούς μυς, να ξεσφίξουν, να 'ρθουν στα ίσια τους, να ξεκαμπουριάσω απ' το βάρος που με καταπλάκωσε, χθες, ναι, όλα χθες, δεν το είχα σκεφτεί, δεν το υπολόγιζα, έτσι την πατάς με τις χιονοστιβάδες, άμαθη, αδύνατον, εγώ, να το είχα υπολογίσει από νωρίτερα!
Αδύνατον!
...Ώρα 9:49, πρωί Δευτέρας
...Και που λες, με μια φίλη ψυχής, ανταμώσαμε χθες, από κοντά.
Πολύ κοντά, τόσο που σκοντάφταν οι ψυχές μας...
Να κλάψω ήθελα, μόλις αγκαλιάστηκαν τα σώματά μας.
Την κατάλαβα την δική μου την ψυχή.
Αιμορραγούσε.
"Μην κουνηθείς", την μάλωσα, "σού έκοψα τα τρεμάμενά σου πόδια"!
Φοβήθηκε.
Ναι, κρύφτηκε.
Δεν τόλμησε, ούτε ένα "Αχ!" να πει!
Ούτε ένα "ΚΙΧ".
Την λυπήθηκα και λιγάκι.
Άφησε στο πρόωρα γερασμένο κορμί, να πάρει τον λόγο.
Του έπεφτε ο "λόγος", γι' αυτό.
Τα μάτια πάγωναν το δάκρυ, τα χείλη ανοιγόκλειναν, σαν παλιό αραχνιασμένο ακορντεόν, η γλώσσα τσάκιζε αλήθειες, το κορμί προσπαθούσε να ισορροπήσει σ' ένα ψηλό σκαμπό σκηνικού ζωής, δυσκολεύονταν, ναι, πολύ, τα πόδια αιωρούνταν σαν φτερά πουλιού που βρέχονταν από αφρισμένα, πρώην μανιασμένα κύματα ζωής, έχαναν το έδαφος του παρόντος, γι' αυτό και πολλές οι επιβεβαιώσεις και τα υποστυλώματα, τόσο συχνά, στο πάτωμα...
Τα χέρια αγκάλιαζαν, χόρευαν στον ρυθμό που έδινε η γλώσσα, δεν την προλάβαινε ο νους, είχε πάρει φόρα, δεν υπήρχαν φράγματα, τα είχε, από προχθές γκρεμίσει, κι ύστερα, ....
ξέχασα τ' αυτιά!....
Τ' αυτιά αυτά, τέντωναν τόσο πολύ, κόντεψαν να γίνουν φτερά, κουπιά καλύτερα, για να ταιριάζει με τις θάλασσες και τις παλιές φουρτούνες, ναι, αφήνουν ίχνη τα ναυάγια, αλλά εξαρτάται πάντα, και από πια οπτική τα βλέπεις.
Δε θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη οπτική, σίγουρα!
Σ' αυτό στάθηκα τυχερή, πολλή τυχερή!
Δεν ξέρω κατά πόσο ήταν να γίνει...
"Τα γραφτά της μοίρας", που λένε.
Εκείνο που ξέρω είναι, πως, εγώ έκλεισα αυτό το διπλό ραντεβού, εγώ επέλεξα να βρεθώ σ' αυτό το σημείο, την συγκεκριμένη στιγμή, με τα συγκεκριμένα άτομα.
Όχι, δεν ανήκει στα "εκ προμελέτης", με τίποτα.
Ανήκει στο "άμυνα", στο "ανάγκη", στο "τάμα", στο "στιγμή", στο συρτάρι με τους σφραγισμένους φακέλους που επούλωναν πληγές, με βουλοκέρια ανεξίτηλα στον χρόνο.
...Κι είναι 10 και 16, κι ήταν η φίλη απ' το καλά κλειδωμένο παρελθόν που με συνόδευσε στο THEMA bar Βόλου, εκεί που τραγουδούσε ο Φώτης Τάμπας, ένα παιδί, που ναι, φαίνεται, σα να ήρθε απ' το ρομαντικό παρελθόν, σ' αυτό το τόσο άχαρο παρόν, για να τα ενώσει με το ελπιδοφόρο μέλλον, με το πλατύ χαμόγελό του, με την ζεστή μελωδική φωνή του, με το αγγελικό στυλ της μορφής του, κι ήταν όλα τόσο αγγελικά πλασμένα, εκεί στο Θέμα Βόλου, που το πέσιμο της παγωμένη χιονοστιβάδας, δεν έφερε πανικούς, υστερίες, δάκρυα, αιμορραγίες, ήταν όλα τόσο απαλά, άνοιξαν δίοδοι, να βγει η ψυχή, να περπατήσει, να ζεσταθεί κι αυτή, όπως της πρέπει και δικαιούται.
"Ευχαριστώ" αγαπημένη φίλη, απ' το τόσο μακρινό χθες που τόσο απλόχερα στήριξες τα εσωτερικά τσακισμένα μου πόδια, χθες, ναι, πάντα, χθες, να κάνουν τα πρώτα τους δειλά βήματα, στο τώρα, στο μετά το χθες, που όλο γίνεται και πιο χθες...
Εγώ, "Ευχαριστώ", γλυκό αγόρι, Φώτη Τάμπα, για την μελωδική περιτύλιξη της τραυματισμένης μου ζωής που ένα παγωμένο κομμάτι της, έσπασε χθες, λιώνει σιγά σιγά, μα χάρη σε σένα, έπεσε στα μαλακά και δεν πονά, όχι, κι αυτό, χάρη σε σένα, ναι...!
Να σ' έχει ο Θεός καλά, και να σ' ανοίγει απλόχερα, δρόμους υγείας, χαράς και ευτυχίας!
Το αξίζεις και το μπορείς!
Με την φίλη μου, έχουμε πολλά να πούμε, πολλά κομμάτια ζωής παγωμένα, να τα κάνουμε νερό να πιούμε, να ξεδιψάσουν οι ψυχές μας, στην ποσότητα που διψάει η κάθε μιά μας.
Θα τον βρούμε τον τρόπο.
Η Αρχή, έγινε.
Υπάρχει και η καλή πρόθεση για συνέχεια.
Φτάνουν αυτά τα δυο.
...Ξέρω. Δεν παρουσιάζουν έτσι, μια μουσική εκδήλωση!
Ξέρω, εκτός θέματος, μια ζωή.
Είναι, φταίει, αυτό το σαράβαλο βίντεο, που παίζει αγκομαχώντας την μεγάλη ταινία της ζωής, κι αλλού αργεί, αλλού κολλάει, αλλού τρέχει, αλλού κόβεται...
Και είναι και φταίει και θα φταίει.
...Ναι, ναι και πήγε 10 και 38, πρωί Δευτέρας!
Κι έχει τόσα λάθη, ορθογραφικά και συντακτικά, αυτός ο καινούργιος φάκελος, της νέας ανάγκης, να θυμηθώ κάποια στιγμή, να τον διορθώσω.
Αν θέλει, αν μ' αφήσει, αν μου κάτσει, αν αντέχει...
...Κι η μηχανή... τι να πει κι αυτή;
Τι να πει;
Δεν έχει στόμα να μιλήσει.
Το μόνο που το σώμα της μιλάει και μπορώ να μεταφράσω είναι:
"Μη με βάλεις στο κουτί με τις αντίκες! Άλλωστε, δεν ψάχνεις για καινούργια... Δεν θέλεις. θα το μπορούσες... Τόσο μπορώ, στα δικά σου χέρια και στα χέρια ξένων που εύκολα, πια, με δίνεις, για να ταξιδέψω τα μάτια σου... Ναι, τόσο μπορώ, έτσι μπορώ. Εσύ, με διάπλασες..."
11:06
Να φύγει;
Ναι.
Δημόσιο, αν δεν προσβάλλει τον Καλλιτέχνη το βιντεάκι!
ΦΩΤΗΣ ΤΑΜΠΑΣ - ΤΡΑΓΟΥΔΙ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΤΖΑΝΗΣ - ΒΙΟΛΙ - ΚΙΘΑΡΑ
ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗΣ - ΚΡΟΥΣΤΑ
THEMA BAR - Βόλος
Έγινε κιόλας, χθες.
Τόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος, τρέχοντας.
Είναι αυτά τα γρήγορα που κάνει συχνά η ζωή, γιατί βλέπει πως κολλάς πολύ πίσω.
Πόσο πίσω;
Ε, να μην είναι πάνω από 16 χρόνια;
Τόσα ήταν, τόσο τ' απέφευγα κι έπεσαν όλα μαζεμένα, πάνω μου, χθες, ήρθε το σήμερα, κι ακόμα τεντώνω σωματικούς μυς, να ξεσφίξουν, να 'ρθουν στα ίσια τους, να ξεκαμπουριάσω απ' το βάρος που με καταπλάκωσε, χθες, ναι, όλα χθες, δεν το είχα σκεφτεί, δεν το υπολόγιζα, έτσι την πατάς με τις χιονοστιβάδες, άμαθη, αδύνατον, εγώ, να το είχα υπολογίσει από νωρίτερα!
Αδύνατον!
...Ώρα 9:49, πρωί Δευτέρας
...Και που λες, με μια φίλη ψυχής, ανταμώσαμε χθες, από κοντά.
Πολύ κοντά, τόσο που σκοντάφταν οι ψυχές μας...
Να κλάψω ήθελα, μόλις αγκαλιάστηκαν τα σώματά μας.
Την κατάλαβα την δική μου την ψυχή.
Αιμορραγούσε.
"Μην κουνηθείς", την μάλωσα, "σού έκοψα τα τρεμάμενά σου πόδια"!
Φοβήθηκε.
Ναι, κρύφτηκε.
Δεν τόλμησε, ούτε ένα "Αχ!" να πει!
Ούτε ένα "ΚΙΧ".
Την λυπήθηκα και λιγάκι.
Άφησε στο πρόωρα γερασμένο κορμί, να πάρει τον λόγο.
Του έπεφτε ο "λόγος", γι' αυτό.
Τα μάτια πάγωναν το δάκρυ, τα χείλη ανοιγόκλειναν, σαν παλιό αραχνιασμένο ακορντεόν, η γλώσσα τσάκιζε αλήθειες, το κορμί προσπαθούσε να ισορροπήσει σ' ένα ψηλό σκαμπό σκηνικού ζωής, δυσκολεύονταν, ναι, πολύ, τα πόδια αιωρούνταν σαν φτερά πουλιού που βρέχονταν από αφρισμένα, πρώην μανιασμένα κύματα ζωής, έχαναν το έδαφος του παρόντος, γι' αυτό και πολλές οι επιβεβαιώσεις και τα υποστυλώματα, τόσο συχνά, στο πάτωμα...
Τα χέρια αγκάλιαζαν, χόρευαν στον ρυθμό που έδινε η γλώσσα, δεν την προλάβαινε ο νους, είχε πάρει φόρα, δεν υπήρχαν φράγματα, τα είχε, από προχθές γκρεμίσει, κι ύστερα, ....
ξέχασα τ' αυτιά!....
Τ' αυτιά αυτά, τέντωναν τόσο πολύ, κόντεψαν να γίνουν φτερά, κουπιά καλύτερα, για να ταιριάζει με τις θάλασσες και τις παλιές φουρτούνες, ναι, αφήνουν ίχνη τα ναυάγια, αλλά εξαρτάται πάντα, και από πια οπτική τα βλέπεις.
Δε θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη οπτική, σίγουρα!
Σ' αυτό στάθηκα τυχερή, πολλή τυχερή!
Δεν ξέρω κατά πόσο ήταν να γίνει...
"Τα γραφτά της μοίρας", που λένε.
Εκείνο που ξέρω είναι, πως, εγώ έκλεισα αυτό το διπλό ραντεβού, εγώ επέλεξα να βρεθώ σ' αυτό το σημείο, την συγκεκριμένη στιγμή, με τα συγκεκριμένα άτομα.
Όχι, δεν ανήκει στα "εκ προμελέτης", με τίποτα.
Ανήκει στο "άμυνα", στο "ανάγκη", στο "τάμα", στο "στιγμή", στο συρτάρι με τους σφραγισμένους φακέλους που επούλωναν πληγές, με βουλοκέρια ανεξίτηλα στον χρόνο.
...Κι είναι 10 και 16, κι ήταν η φίλη απ' το καλά κλειδωμένο παρελθόν που με συνόδευσε στο THEMA bar Βόλου, εκεί που τραγουδούσε ο Φώτης Τάμπας, ένα παιδί, που ναι, φαίνεται, σα να ήρθε απ' το ρομαντικό παρελθόν, σ' αυτό το τόσο άχαρο παρόν, για να τα ενώσει με το ελπιδοφόρο μέλλον, με το πλατύ χαμόγελό του, με την ζεστή μελωδική φωνή του, με το αγγελικό στυλ της μορφής του, κι ήταν όλα τόσο αγγελικά πλασμένα, εκεί στο Θέμα Βόλου, που το πέσιμο της παγωμένη χιονοστιβάδας, δεν έφερε πανικούς, υστερίες, δάκρυα, αιμορραγίες, ήταν όλα τόσο απαλά, άνοιξαν δίοδοι, να βγει η ψυχή, να περπατήσει, να ζεσταθεί κι αυτή, όπως της πρέπει και δικαιούται.
"Ευχαριστώ" αγαπημένη φίλη, απ' το τόσο μακρινό χθες που τόσο απλόχερα στήριξες τα εσωτερικά τσακισμένα μου πόδια, χθες, ναι, πάντα, χθες, να κάνουν τα πρώτα τους δειλά βήματα, στο τώρα, στο μετά το χθες, που όλο γίνεται και πιο χθες...
Εγώ, "Ευχαριστώ", γλυκό αγόρι, Φώτη Τάμπα, για την μελωδική περιτύλιξη της τραυματισμένης μου ζωής που ένα παγωμένο κομμάτι της, έσπασε χθες, λιώνει σιγά σιγά, μα χάρη σε σένα, έπεσε στα μαλακά και δεν πονά, όχι, κι αυτό, χάρη σε σένα, ναι...!
Να σ' έχει ο Θεός καλά, και να σ' ανοίγει απλόχερα, δρόμους υγείας, χαράς και ευτυχίας!
Το αξίζεις και το μπορείς!
Με την φίλη μου, έχουμε πολλά να πούμε, πολλά κομμάτια ζωής παγωμένα, να τα κάνουμε νερό να πιούμε, να ξεδιψάσουν οι ψυχές μας, στην ποσότητα που διψάει η κάθε μιά μας.
Θα τον βρούμε τον τρόπο.
Η Αρχή, έγινε.
Υπάρχει και η καλή πρόθεση για συνέχεια.
Φτάνουν αυτά τα δυο.
...Ξέρω. Δεν παρουσιάζουν έτσι, μια μουσική εκδήλωση!
Ξέρω, εκτός θέματος, μια ζωή.
Είναι, φταίει, αυτό το σαράβαλο βίντεο, που παίζει αγκομαχώντας την μεγάλη ταινία της ζωής, κι αλλού αργεί, αλλού κολλάει, αλλού τρέχει, αλλού κόβεται...
Και είναι και φταίει και θα φταίει.
...Ναι, ναι και πήγε 10 και 38, πρωί Δευτέρας!
Κι έχει τόσα λάθη, ορθογραφικά και συντακτικά, αυτός ο καινούργιος φάκελος, της νέας ανάγκης, να θυμηθώ κάποια στιγμή, να τον διορθώσω.
Αν θέλει, αν μ' αφήσει, αν μου κάτσει, αν αντέχει...
...Κι η μηχανή... τι να πει κι αυτή;
Τι να πει;
Δεν έχει στόμα να μιλήσει.
Το μόνο που το σώμα της μιλάει και μπορώ να μεταφράσω είναι:
"Μη με βάλεις στο κουτί με τις αντίκες! Άλλωστε, δεν ψάχνεις για καινούργια... Δεν θέλεις. θα το μπορούσες... Τόσο μπορώ, στα δικά σου χέρια και στα χέρια ξένων που εύκολα, πια, με δίνεις, για να ταξιδέψω τα μάτια σου... Ναι, τόσο μπορώ, έτσι μπορώ. Εσύ, με διάπλασες..."
11:06
Να φύγει;
Ναι.
Δημόσιο, αν δεν προσβάλλει τον Καλλιτέχνη το βιντεάκι!
ΦΩΤΗΣ ΤΑΜΠΑΣ - ΤΡΑΓΟΥΔΙ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΤΖΑΝΗΣ - ΒΙΟΛΙ - ΚΙΘΑΡΑ
ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗΣ - ΚΡΟΥΣΤΑ
THEMA BAR - Βόλος
