Και το μόνο που μένει είναι η αδιαφορία *
Συχνό φαινόμενο στις γειτονιές, τις πόλεις, τα χωριά, σε κάθε τετραγωνικό αυτής της γης, η αδιαφορία, η σιωπή, η συγκάλυψη. Το καταραμένο τρίπτυχο που ανθεί στην ελληνική κοινωνία, στα σπίτια, στους εργασιακούς χώρους, στους δρόμους, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια…
Το τρίπτυχο που συγκαλύπτει την ενδοσχολική, την ενδοοικογενειακή βία και κάθε άλλου είδους βία σωματική και λεκτική, το έγκλημα, τον ρατσισμό, τον φασισμό, την διάκριση. Αυτή η χώρα ζέχνει από αδιάφορους, πνίγεται από την σιωπή, αυτή που σε κάνει να μην μιλήσεις όταν ο δίπλα σου θα δεχτεί επίθεση φραστική γιατί είναι γκέι, γιατί είναι μετανάστης, γιατί είναι ηλικιωμένος, γιατί είναι άσχημος ή όμορφος ή κίτρινος ή μαύρος.
Το ίδιο τρίπτυχο που πρέπει να έγινε ανυπόφορο για τον 20χρονο φοιτητή της Γαλακτοκομικής Σχολής των Ιωαννίνων. Δεν ξέρουμε, αν θα μάθουμε ποτέ, τί εν τέλει πραγματικά συνέβη σε αυτό το άτυχο παιδί, αλλά ο κύριος ένοχος έχει βρεθεί προ πολλού -τα άλλα είναι ψιλά γράμματα. Συνένοχοι και ένοχοι σχεδόν όλοι· η διοίκηση, οι καθηγητές, οι φίλοι, οι συμφοιτητές, οι συγγενείς ακόμα και οι γονείς. Όλοι όσοι ήξεραν και μουγγάθηκαν, αδιαφόρησαν, συγκάλυψαν ή να το πω αλλιώς με τον έναν και με τον άλλο τρόπο έσφιξαν καλά τη θηλιά στο λαιμό ενός παιδιού που δεν στάθηκε τυχερό γιατί δεν βρέθηκε κανείς στον δρόμο του να μιλήσει.
Δυο διαφορετικές υποθέσεις που αποκαλύπτουν τόσο στεγνά την σαπίλα μιας κοινωνίας που θα πρέπει να έχει στο νου της ότι για κάθε σιωπή της, ένα παιδί της πεθαίνει.
*Από τον στίχο του τραγουδιού «Αδιαφορία» του Λεωνίδα Μπαλάφα.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου